Als ik thuis kom van mijn ochtendwandeling langs de boulevard lijkt het wel alsof het gesneeuwd heeft op Bonaire. Onze hele wijk zit onder het witte cementgruis van het sleuven voor de glasvezelkabel. Letterlijk alles maar dan ook alles zit onder. Ik sluit mezelf op in de airco en kruip achter de pc.
Treuzelend om aan het werk te gaan surf ik wat door het nieuws. Het artikel over een Keniaanse advocaat die president Obama vijftig koeien, zeventig schapen en dertig geiten wil aanbieden voor de hand van zijn oudste dochter, Malia, van 16, doet me schaterlachen. In wat voor bizarre wereld leven wij?
door Christel Cosijn, in: Amigoe, 28 mei 2015
Zojuist zat er in de Kaya Grandi een rastaman te zingen. Hij zit er wel vaker, schuin tegenover Gio’s. In zijn stem klinkt puur geluk. Als ik een dollar in zijn bakje stop, zingt hij: ’O was ik maar, bij moeder thuis gebleven.’ Nou dat doet ze zeker, Obama’s dochter. Hij zingt recht uit zijn hart. En dat hart, daar gaat het toch om. Het is een soort harde schijf, gevuld met je gevoel, emotie en ervaringen. Heb je teveel shit gezien, dan breekt het. Ben je gelukkig, dan pompt het opgewonden de blijde boodschap door je lichaam. Het hart. Veel mensen beseffen niet dat het klopt.
Het hart van Nikita klopt ook nog steeds. Voor Errol, bedoel ik. Al hebben ze net als elk vers koppel ook hun ups en downs, ze zijn dol op elkaar. Nikita wilde een verjaardagsontbijtje op bed maken en ze zou vroeg opstaan omdat ze op Errols verjaardag haar meeloopdag had op Teylingereind. Errol vroeg haar waarom ze zich zo druk maakte. Zijn verjaardag was volgens hem een dag als alle anderen. Hij wil het hele jaar door wel ontbijt op bed.
‘En, waar verras je hem dan mee?’ vraag ik haar. De liefde van de man gaat immers door de maag. Maar haar gezicht verraadt frustratie. ‘Hij kan alles beter als het om eten gaat,’ verzucht ze. ‘Het enige wat hij heerlijk vindt van me, is lasagne. Maar dat is gewoon uit een pakje.’
Als ontbijt lijkt me dat trouwens ook niks, maar ik snap het niet helemaal. Zelf vind ik koken net zoiets als schilderen, fotograferen, dansen of schrijven. Je doet gewoon maar wat. En dan merk je wel of het lukt. Voor haar 18e verjaardag kreeg ze mijn oude kookboek dat ik op mijn 18e kreeg. Een perfecte receptenbasis. Met wat geld bij haar lievelingsrecept. Het geld is op. Maar nooit de quiche gezien. Zo gaat dat als je 18 bent.
Ook mijn zus verbaast zich steeds over mijn kookkunsten, zo uit de losse pols. In het begin, toen we pas met het Paleodieet bezig waren, deed ze alles exact volgens recept. Ik kon nog zo roepen: “O, wat heerlijk, dan doe je even dit en een beetje dat.’ Maar nee, zonder recept werkte het voor haar niet. En ik begon, geheel tegen mijn natuur in, daardoor op te schrijven wat ik deed; ingrediënten, temperatuur van de oven, gebruikte pannen, kooktijd en ik maakte ook ontelbare foto’s. Uiteindelijk werd het Een Paleo Puzzelboek. Foto’s en recepten allemaal door elkaar. Onverkoopbaar dus.
Mijn zus zegt ook dat ik altijd leuke dingen meemaak. Maar ik denk dat ik gewoon anders kijk naar dingen en ze daardoor ook anders ervaar. Anders kijken. Veel mensen vinden anders kijken sowieso eng, waar anderen het juist een eyeopener vinden.
Zo raakte ik vanochtend bij Digicel in gesprek met een oude kennis. Natuurlijk ging het over het ‘oude Bonaire’ met zijn pittoreske lage skyline van vissershuisjes langs de zee. De boulevard moest nog worden aangelegd. En over dat er zo veel veranderd was in al die jaren. Ik merkte op dat het wel goed was voor de lokale bevolking. Ze keek me bevreemd aan. ‘Het zou toch puur egoïstisch zijn als Bonaire niet mocht meegroeien met de rest van de wereld, alleen omdat wij het Bonairiaanse leven zo authentiek vinden?’ Ze dacht even na en gaf toe dat ze het zo nog nooit had bekeken. Het verbaast me altijd. Wanneer iemand alleen vanuit zijn eigen perspectief kijkt. Iemand die kan denken, bedoel ik. Die Westerse oogkleppen. De kunst van het anders denken is het antwoord op veel misstanden. Heel mijn leven heb ik mensen gestimuleerd om anders te denken. Van nature. Misschien is het een onbewuste gave maar ik kan niet anders. Anders kijken geeft je leven ruimte.
Als Obama in Kenia had gewoond, had hij vast anders ook ‘gekeken’ naar het aanbod. En de Schepper acuut op zijn blote Obamaknieën bedankt voor zo’n waardevolle dochter. Maar in onze cultuur worden er geen bruidsschatten meer gegeven. Zal ik voor de gein eens naar Kenia bellen om Nikita te laten taxeren? Ik krijg vast veel meer voor haar dan Obama voor zijn dochter. Maar dan? Wat moet ik met al die koeien en schapen? Als mijn zus dat bedoelt met dat ik veel meemaak, heeft ze gelijk. In mijn hoofd. Maar een bruidsschat lijkt me best wat. Echter, Nikita heeft mazzel. Ik eet nooit vlees. Maar, wacht! What about een nieuwe auto?
