Let’s dance!

januari 14, 2016 by Big Bang Express

De man met de duizend imago’s

Het nieuws gonsde 10 januari de wereld rond: ‘Muziekicoon David Bowie overleden’. David Bowie (1947-2016), de extravagante muzikant, zanger, tekstschrijver, danser, acteur en modekoning, de goddelijke man met de duizend imago’s, de briljante artiest met zijn buitenaardse kijk op de wereld, was gestopt met ademhalen. Twee dagen na zijn 69ste verjaardag en release van zijn laatste album, speelde de Londense David Robert Jones het laatste slotakkoord van zijn eigen leven. Leverkanker doofde langzaam zijn sterrenkracht, maar zijn naderende dood had hem geïnspireerd tot ‘Blackstar’ met als thema de transformatie van de sprankelende ster die hij altijd was geweest tot de zwarte ster die hij uiteindelijk zou verworden.

Bowie jeugd

Bij de naam David Bowie word ik naar mijn jeugd geprojecteerd. Naar de brugklasperiode, de hitkrant met de top 40, naar de platenzaak waar ik zeker een keer per week ging snuffelen tussen oude en nieuwe singeltjes en naar de marktkraam met stroopwafels. Als ik mijn ogen dicht doe ruik ik zo weer de geur van warme stroop en gebakken koek. Ik wist nog niets van die andere wereld. Die wereld waarin je kon worden wat je wilt.

Onvergetelijk in Labyrinth

Bowie wel. Ik draai mijn favoriete nummers nog een keer: Space Oddity, Fame, China girl, Heroes, Changes, The Jean Genie en Let’s dance. En ik dans. Ik zie clips en films voorbijkomen. Hij wist de wildste fantasieën te veranderen in een onvoorspelbare werkelijkheid, geen ruimte latend voor twijfel aan de waarheid. Onvergetelijk was hij bijvoorbeeld ook als de goblinkoning in ‘Labyrinth’.

Granville & Catch 22

In 1986, toen Labyrinth uitkwam, zat ik op de PABO. Ik was een jaar of 23 en werkte vaak achter de bar in ‘Catch 22’, een Ierse Pub in Breda. De LP-collectie van Granville Kelly, de Noord-Ierse eigenaar van ‘Catch 22’, was ooit de perfecte reden geweest om een pub omheen te bouwen. Het was wel even schakelen, van meisjesgezin naar ruige kroeg vol rauwe bonken. Al snel wende ik aan de vreemde accenten, plagerijen en de ‘mannenmuziek’. Door Granville leerde ik anders naar muziek luisteren, alsof ik de muziek zelf werd.

De Kuip was niks voor mij

Regelmatig trok Granville met een bus Ierse, Engelse en Schotse stamgasten naar een popconcert. Politiek en geloof waren verboden onderwerpen, maar muziek verenigde de Engelstalige jongens. Zo’n groot concert trok mij totaal niet. Ooit was ik naar een voetbalwedstrijd in de Rotterdamse Kuip geweest. Feyenoord speelde tegen Ajax. Ondanks dat ik omringd was door politievrienden, werd ik paniekerig van de meer dan 50.000 schreeuwende en stampende supporters om me heen.

Bowie moest mijn aandacht delen

Hoewel ik me had voorgenomen zoiets nooit meer te doen, overtuigde Granville me ervan dat hij met zijn leven over me zou waken, maar ik moest wel snel beslissen. De kaarten voor het Bowie-concert vlogen namelijk weg. Zo belandde ik in 1987 toch weer in de Kuip. Eenmaal binnen verlegde Granville ongemerkt mijn focus naar een goede plaats in het middenveld. Want daar was ‘the perfect sound’. Al snel stond ik in het afgeladen stadion onder de sterrenhemel mee te zingen en dansen, terwijl Bowie live voor mij stond. Hij moest mijn aandacht delen met Granville, want van hem was ik heimelijk een nog groter fan.

Zijn magische stem

Bowie was een uitzonderlijk artiest. Zijn charismatische persoonlijkheid, gehuld in extravagante outfits vol glitter en kleur, trok ieders aandacht. Experimenten met drugs speelden geen onbelangrijke rol, maar dat begreep ik pas achteraf. Zijn gedaantes, outfits en muziekstijlen veranderden in de loop der jaren, maar zijn stem, zijn magische stem, bleef het krachtige middelpunt dat al het andere daaromheen omarmde, uitdroeg en uiteindelijk overbodig maakte.

Die klap kwam hard aan

Zo leeft ieder zijn leven. Groots of klein, of iets daar tussenin. Totdat ons licht dooft. Bij de een wat vroeger dan bij de ander. Zo kwam Granville al jong om het leven. Hij schoot van een dijkje af vlak bij zijn huis waar hij al jarenlang moeiteloos overheen was gereden. Ik heb vaak genoeg naast hem gezeten om dat te weten. Ik woonde toen pas op Bonaire en hij had plannen om naar het eiland te komen. De klap kwam hard aan bij mij. Ik kon mijn verdriet toen met niemand delen.

Het einde van Bowie’s onsterfelijkheid schudde me wakker

Totdat ik zwanger werd. Ik besloot mijn kind naar hem te vernoemen. Maar omdat Granville geen meisjesnaam is, gaf ik Nikita zijn achternaam ‘Kelly’ als doopnaam. Een stoerdere gardian angel kon ik niet bedenken. En zo werd ze in het Bonairiaanse geboorteregister ingeschreven onder de namen Nicky Nikita Innocencia Kelly Cosijn. Al snel werd Cosijn vervangen door haar vaders naam ‘Grootemaat’. Zo staat het ook op haar vliegticket. Inderdaad, Nikita komt een weekje naar huis! Ik kon niet langer doorgaan met wachten. Het was alsof het einde van Bowie’s onsterfelijkheid me plots wakker schudde. Het leven is te kort. En het houdt ook zomaar op. Leef het nu!

Het anders durven doen

Nikita en ik gaan elkaar opnieuw ontdekken, want al is het niet zo extreem als Bowie’s metamorfoses, ook wij veranderen voortdurend. We gaan natuurlijk herinneringen ophalen maar ook nieuwe maken. Bij Jibe City, op Klein Bonaire of bij Slagbaai. En we kijken films. Van Bowie bijvoorbeeld. Als ode aan iedereen die anderen inspireert om het anders te durven doen. Om alles uit het leven te halen wat er in zit. So, what are you waiting for? Let’s dance!

Christel Cosijn, in: Amigoe, 14 januari 2016

Filed Under: 2016, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, David Bowie, Labyrinth

3 kilo voorsprong!

december 31, 2015 by Big Bang Express

Het is weer zover. Het nieuwe jaar staat voor de deur, samen met heel veel goede voornemens. Elk jaar is dat bij mij het zelfde liedje: ik ga op dieet! Echter, dit jaar, ontdekte ik toevallig hoe ik 3 kilo voorsprong kon nemen.

Met kerst skypte ik met Nikita. Ze zou eigenlijk samen met Errol thuis Kerstmis vieren. Het openbaar vervoer, het maken van kerstlekkers en de cadeautjes zouden een te grote wissel trekken op hun budget, zo vertelde Nikita, maar omdat ze werden opgehaald door Errols neven konden ze toch naar Purmerend om bij zijn familie kerstfeest te vieren. In plaats van cadeautjes voor zichzelf, vonden Nikita en Errol het leuker om een kleinigheidje voor iedereen te kopen. Ontroerd keek ik toe hoe ze alles inpakte.

Keukenskype

Tijdens die ‘keukenskype’ maakte Nikita een browniecake. En nog een. De kaasballen waren al klaar en ze liet me vol trots haar ‘koi lechi’ creaties zien. Kerstmis lijkt om eten te draaien, maar als je beter kijkt, gaat het om het samenzijn, samen voedsel delen. Ik groeide op in een gezin waarin alle maaltijden samen werden gebruikt, maar moest ook regelmatig alleen eten, geïsoleerd in de keuken. Wellicht eet ik daarom nog steeds graag aan tafel maar liever niet alleen.

Het Eierdieet

Even terug naar die 3-kilo-voorsprong. Toen Madelon terugging naar Nederland bleven de gezellige kilo’s natuurlijk weer plakken. Dat heb je nu eenmaal op een bepaalde leeftijd. Kilo’s er bij gebeurt binnen een dag, maar weer eraf kost weken. Ik hoef je niet te vertellen dat ik dat ge-jojo helemaal beu ben. Ik probeer dan ook de gekste diëten uit opzoek naar stabiliteit. Het RAW-avontuur, dat een aantal maanden geleden de oplossing leek, kostte me uiteindelijk spierweefsel in plaats van vet. Maar opgeven is geen optie en zo stuitte ik via internet op Het Eierdieet.

Een week Eierdieet volgen leek heel simpel en ik werd zo enthousiast dat ik niet tot na de feestdagen kon wachten. Overdag eieren in alle vormen, met grapefruit en salade. En vis en salade ‘s avonds. Geen vet en veel water. Omdat op elke kerstdis een salade en vis stond, kon ik de feestdagen ‘lijnend’ doorbrengen. Op een theelepeltje tiramisutaart na. Want mijn moeder zei altijd nadat ze je boterham had leeggeschud boven de hagelslagpot: ‘De rest smaakt toch eender’. Als je weinig boter had gebruikt had je pas echt pech, want dan kreeg je een lege boterham terug. Discussie was uitgesloten. Dus de volgende keer paste je wel op dat je niet uitschoot met strooien.

Wijze moeder

Mijn moeder was zo gek nog niet met haar zoete-brood-beleg-beleid. En dat was niet het enige wat ze deed om onze suikerinname te beperken. Ik herinner me ook dat we als kind thuiskwamen uit school. Dan lagen er voor alle kinderen 2 biscuitjes en 2 snoepjes of dropjes. En dat was je snoeprantsoen voor die dag. Wel mochten we fruit zoveel we wilden. In het weekend kregen we een glaasje gazeuse en zaterdagavond bij de tv brak zij een plak chocola in stukjes en deelden we die met zijn allen. Op zondag, na de mis, was er warme chocolademelk, soms met slagroom en een luxe koek. En in de Vastentijd spaarden we zoetigheid in onze vastentrommeltjes.

Ondanks die wijze moeder moest deze eigenwijze dochter een lange weg afleggen van verkeerd eten en diëten voordat ze ontdekte dat geen enkel crashdieet de kilo’s blijvend kon wegtoveren. Tenzij je dat crashdieet je hele leven volhoudt, wat dan weer beslist niet mag omdat het zo ongezond is. Ik lees elke dag uren over de effecten van voeding op je gezondheid en gewicht. Het komt eigenlijk steeds neer op de juiste koolhydraten, de juiste vetten, de juiste eiwitten en op de juiste combinatie daarvan.

Het Paleo Beach Dieet

Maar al ‘eierend’ verdwenen niet alleen de 3 kilo, ik merkte ook aan mijn opvliegers dat ik op het juiste spoor zat. Die reduceerden 70%! Maar dat Eierdieet was slechts een kickstart voor de eerste kilo’s. Vooral mijn buik werd wat platter. En dat was precies waar ik het kwijt wilde.

En zo kwam het dat mijn kerstjurkje net wat leuker stond en dat ik bovendien volop kon genieten van kerstdiners met vriendinnen. In het nieuwe jaar schuif ik op naar het South Beach Dieet, het dieet van de sterren en Koninklijke families. Daarmee schakel je in Fase 1 van suikerverbranding over op vetverbranding en ben je in Fase 3 stabiel. Ik noem het dan maar Het Paleo Beach Dieet, want mijn Paleolevensstijl heeft me al van zoveel kwaaltjes afgeholpen. Alles zo natuurlijk en onbewerkt mogelijk. Voor mij al jaren geen graanproducten, suiker of zuivel meer. Creatief koken. Lang leve alle gratis informatie en recepten op internet!

2016!

Behalve de eeuwige kilo-wens, heb ik nog een veel belangrijkere: dat ik Nikita weer eens in mijn armen mag sluiten, gezond en wel. En dat het project van Richelle en mij een succesvolle start heeft. Wat betreft jouw wensen en goede voornemens, daarmee wens ik je uiteraard van harte heel veel succes. Blijf hopen, blijf dromen, want op een dag komen ze uit. Próspero Anja Nobo ku hopi bendishon pa tur hende na mondu. Een veilig, gezond en gelukkig 2016 voor iedereen. Proost!

Christel Cosijn, in Amigoe, 30 december 2015.

Filed Under: 2015, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, column, Eierdieet, Melchior Meijer, paleo, South Beach Dieet

Powervrouwen

december 12, 2015 by Big Bang Express

Powervrouwen
‘Ik ben gescheiden.’ Je flapt het er zo gemakkelijk uit, maar achter elke scheiding zit natuurlijk een heel verhaal. Soms denk ik terug aan die tijd. Nikita was toen bijna zeven en na een relatie van 10 jaar scheidde ik van haar vader om een maand later met mijn jeugdliefde te trouwen. Maar mijn jeugdliefde trok het niet op Bonaire en zo gebeurde het dat ik met hem meeging naar Nederland. Zonder Nikita. Want, alsof ze het onheil voorvoelde had ze besloten om weer bij haar vader te gaan wonen. Had ik maar net zo goed naar mijn innerlijke stem geluisterd, want eenmaal in Nederland veranderde mijn hemel in een hel en ging ik keihard onderuit.

Veranderingen

Sinds 1992 woonde ik op Bonaire, het paradijs waar de tijd min of meer stil was blijven staan, dus toen ik in 2003 in Nederland aankwam, was er zoveel veranderd dat ik me een alien voelde in mijn eigen geboorteland. De maatschappij was verhard en op technologisch gebied waren er veel ontwikkelingen. Mijn hoofd liep over van alle veranderingen die ik moest verwerken. Mijn computer crashte en bleek achteraf een vooruitwijzing van wat me nog te wachten stond.

Ik miste Nikita zo onbeschrijfelijk erg dat het een haar scheelde of ze hadden me opgesloten. En elke dag groeide mijn verlangen om na mijn werk in Rotterdam naar Schiphol te rijden in plaats van naar Roosendaal waar geestelijke en lichamelijke mishandeling me wachtte. Al snel liep ook mijn tweede huwelijk op de klippen. Om mijn leven weer op de rit te krijgen moest ik dringend op zoek naar een coach.

Nikita Dolphin Academy

ABC-coaching

Via internet kwam ik in contact met Madelon van ABC-coaching. Zij was de eerste hulpverlener die mij begreep. Een vrouw communiceert natuurlijk sowieso heel anders dan een man en bovendien werkte ze niet met stigmatiserende labels. Ze keek naar wie ik op dat moment was en naar wat ik kon. Dat was bitter weinig. Elk geluidje, elke drukte, elk straaltje licht, zelfs elke geur was me te veel. Het liefst zat ik de hele dag in het donker, met oordoppen in en een dekbed over mijn kop. Ik wilde oplossen in het duistere niets. Verdampen in het heelal. Ik verlangde hevig naar de dood. Ik kon niet meer. Maar telkens weer hoorde ik diep in mij een stemmetje: ‘Mama, waar ben je? Kom je snel terug?’

Dat stemmetje hees me overeind en sleepte me de dagen en nachten door. Maar zodra ik ook maar probeerde om iets simpels te doen als stofzuigen of koken, vulde mijn hoofd zich met watten en mist. Steeds opnieuw kreeg ik kortsluiting in mijn hoofd, behalve als ik schilderde, dan vergat ik alles om me heen.

Fanatiek kliederde ik doek na doek vol. Schreeuwend en huilend transformeerde ik mijn innerlijke chaos in felle kleuren en abstracte vormen. Ik ontdekte steeds meer over mezelf en over het leven. Maar het verlangen naar Nikita bleef zo ondraaglijk dat ik verdween in een fantasiewereld. De scheiding tussen fantasie en werkelijkheid vervaagde. Ik wilde Nikita naar me toe schilderen, haar portret net zo lang perfectioneren totdat ze van het doek af kon stappen, recht in mijn armen. Haar phataloblauwe ogen vertelden me verhalen zonder woorden. Haar mondje waar ik de kusjes zo van miste, lachte naar me. En haar lange blonde haren glansden in het cadmiumgele zonlicht. Ik maakte een sprookjesprinses van haar. Alleen zij zou de betovering kunnen verbreken van de vloek die op me rustte.

Christel_Cosijn_Art_Nikita

Ondertussen zorgde Madelon voor een goede psychiater en met engelengeduld hielp ze me in iniemienie stapjes structuur aanbrengen in mijn leven. Maar de dagen dat ik niet bij Nikita kon zijn, bleven helse dagen. Dankzij Madelon en mijn dierbare vriendin Maja keerde ik uiteindelijk terug naar mijn kind. De tijd om te helen was aangebroken.

Christel en Nikita - Moederdag

Twaalf jaar later…

En nu, zo’n twaalf jaar later, aan de vooravond van ons eigen online coachingproject, is Madelon bij ons op Aruba. Zij heeft het dubbel en dwars verdiend om eens lekker in de watjes te worden gelegd. Ze geniet dan ook met volle teugen van al onze lekkere hapjes, het eiland, de beachdagen en van de rust om een goed boek te lezen. Tussendoor houdt ze contact met haar zoon, pleegkinderen en cliënten en zorgt dat alles op rolletjes blijft lopen. En met haar vriend. Ik bewonder haar. Samen met Richelle voeren we lange gesprekken, soms tot diep in de nacht. Over waar we nu staan in het leven en het belang van goed coachwerk. En natuurlijk wordt er ook heel wat afgelachen.

Madelon, Christel en Richelle

Verjaardag: omringd door powervrouwen

En zo vier ik dit jaar, omringd door bijzondere vrouwen mijn verjaardag op het strand. Powervrouwen. Je herkent ze uit duizenden aan de blik in hun ogen die zegt: ‘Het leven is prachtig, vier het!’

Dankbaar voor alle levenslessen die ik op mijn pad kreeg, voor alle mooie mensen in mijn leven en voor wat het leven me tot nu toe heeft gebracht, hef ik mijn glas naar de sterren en proost op mijn powergirl in Nederland. ‘Dank je wel, mijn lieve Nikietje, dat jij bestaat! Zonder jou was ik nooit geworden wie ik nu ben.’

Christel Cosijn, in Amigoe, 10 december 2015.

Filed Under: 2015, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: ABC-coaching, Amigoe, Christel Cosijn, column, Kunst, portretten, Powervrouwen, www.christelcosijn.com

Beelddenkers

november 29, 2015 by Big Bang Express

Het hagelt, het hagelt! Nikiet stuurt me een kort App-filmpje. Haar stem klinkt nog dik van de slaap terwijl ze loom de wit behagelde plekken in de tuin aanwijst. Gisterenavond is ze via Amsterdam Centraal naar het verjaardagsfeestje van Soekie geweest en is blijkbaar weer veilig thuis. Die twee hadden vroeger ook al veel lol. Soekie zat vol gekke streken en daar was Nikita wel voor te porren. Zij dansten samen in de dansgroep van Soekie’s moeder en vormden de inspiratie voor de karakters van Nikita en Claire in Black Mamba. Inmiddels zijn ze ieder een totaal andere weg ingeslagen. Zo steelt Soekie steeds vaker de show in de glamourwereld, terwijl Nikita stage loopt bij gedetineerde jongeren. De wereld lonkend aan hun jonge-vrouwen-voeten. Ik slik snel mijn bezorgdheid in en zwijg de Europese terreur dood.

Nikita is blij als ik meekijk met haar stageverslagen. Ze schrijft leuk. Beeldend. Alsof ik er zelf bij ben geweest. Over beelden gesproken. Uit een van haar verslagen meen ik op te maken dat de jongen die ze coacht mogelijk een beelddenker is. Het is een gevoel waarvan ik niet goed weet waar het vandaan komt. Al googelend verzamel ik wat informatie.

Beelddenkers verliezen snel de aandacht bij een verhaal of gesprek. De woorden roepen namelijk beelden op en door die beelden raken ze afgeleid. Dat is zeer vermoeiend. De verhalen van een beelddenker zijn vaak onsamenhangend, omdat hij grote gedachtesprongen maakt. De zinnen staan als het ware los van elkaar, zonder verband.

Er begint me iets te dagen.

Beelddenkers hebben over het algemeen een fotografisch kortetermijngeheugen, omdat ze de beelden opslaan. Ze nemen heel intuïtief beslissingen en doen veel op gevoel. Ze hebben moeite met automatiseren. Meestal zijn ze erg creatief en hebben vaak een goed ruimtelijk inzicht. Beelddenkers hebben graag de vrijheid om zelf te bepalen hoe ze iets aanpakken.

Dit komt me zeer bekend voor.

Beelddenkers kunnen ook goed de strekking van een zin onthouden, maar interpreteren anders, zoals ‘de mus zit op het dak’ als ‘de vogel zit op de schuur’. Dat komt omdat ze meerdere dingen tegelijk in hun denkmodel moeten zetten. Voor anderen is het dan niet altijd duidelijk wat er bedoeld wordt. Het scheiden van hoofd- en bijzaken is moeilijk en zij hebben vaak communicatieproblemen met de leerkracht en medeleerlingen.

Nieuw hoofdstuk van mijn handleiding

Jeetje, wat herken ik mezelf in deze beschrijvingen! Geen wonder dat er zo vaak communicatieproblemen waren in mijn leven. Inmiddels weet ik wel: ‘it takes two to tango’, maar wat heb ik me vaak ellendig gevoeld. Buitengesloten. Eenzaam. Machteloos. Boos. Miskend. En totaal onbegrepen.

Totdat ik de rollen omdraaide.

Ik stopte geen energie meer in het begrip zoeken bij anderen, maar in het begrijpen van mezelf. Beelddenken vormt een nieuw hoofdstuk van mijn handleiding. Bij mij schieten er blijkbaar gemiddeld zo’n 30 beelden per seconde door mijn hoofd tegenover 2 woorden bij een taaldenker. Beelden die allemaal razendsnel gescreend moeten worden op relevantie. Dieren en inheemse volkeren denken ook in beelden. En kinderen. Daarom vond ik de opleiding Kindertekeningen Analyseren waarschijnlijk zo geweldig. Deze deed een beroep op mijn intuïtieve interpretatie van beelden. Aan de andere kant ergerde ik me groen en geel aan de onzorgvuldig geschreven cursus Online Coaching. Vage leerstof kan ik erg moeilijk verwerken, juist omdat ik letterlijk lees wat er staat en niet wat de cursusmaker misschien heeft bedoeld. Niet meer zoals vroeger bij ons thuis.

Ik groeide op in een mijnenveld

In ons grote gezin werd gesproken in metaboodschappen; elk woord had een dubbele bodem en bovendien praatte iedereen door en langs elkaar heen. Ik groeide op in een mijnenveld. Om beter te leren communiceren had ik mensen nodig die me echt wilden begrijpen, geduldig doorvroegen naar wat ik precies bedoelde, in staat waren me te volgen op hoger denkniveau zonder zich te storen aan de onnavolgbare gedachtensprongen in mijn verhalen.

Ik had het geluk Richelle te ontmoeten. Haar schrijf- en communicatietrainingen leerden mij meer balans vinden tussen de werelden van woord en beeld. Langzaam liet ik mijn defensieve houding varen en leerde op mijn beurt echt luisteren naar anderen. Onbewust compenseerde ik het beelddenken toen al, door heel letterlijk te lezen wat er staat en heel letterlijk te zeggen wat ik bedoel, want denken dat je hebt gezegd wat je bedoelt, leidt tot veel misverstanden en ruzies. Op mondiaal niveau zelfs tot oorlog.
Lange tijd twijfelde ik dus enorm aan mezelf, want behalve thuis, was er natuurlijk op school en later op mijn werk enorm veel miscommunicatie, een ultieme voedingsbodem voor een totaal verkeerd zelfbeeld. En wanneer je nergens wordt begrepen en geen aansluiting vindt, raak je bovendien geïsoleerd. Zo doolde ik rond als Alice in Wonderland.

Maar net als in echte sprookjes werd ook mijn harde werken beloond met veel geluk. Een van die gelukken was Nikita. Zij had geen vooroordelen, was loyaal en begreep mij vaak zonder woorden. Het verbaasde me dan ook niets dat ze voor de opleiding Toegepaste Psychologie koos. Misschien zijn sommige ontdekkingen over mezelf ooit aanleiding voor haar tot wetenschappelijk onderzoek. Bijvoorbeeld over jezelf isoleren en geïsoleerd worden. Of over de relatie tussen beelddenkers en gedetineerden. Maar eerst google ik nog even verder. Blij met mijn vrijheid. In woord én beeld.

Christel Cosijn, in: Amigoe, 26 november 2015.

Filed Under: 2015, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, beelddenkers, Black Mamba, Christel Cosijn, communicatieproblemen, Kindertekeningen Analyseren, miscommunicatie, online coaching, Richelle van den Dungen Gronovius

Vunzige Deuntjes Halloweenfeest

oktober 29, 2015 by Big Bang Express

Zondag skype ik weer eens met Nikita. We kletsen 3 uur bij, onder andere over wat ze allemaal heeft gedaan in de vakantie. Helaas heeft ze geen dag ‘op de groep gestaan’ bij Teylingereind. Ze maakt zich wat zorgen of ze genoeg uren kan draaien om al haar stageopdrachten uit te kunnen voeren, want natuurlijk wil ze niet langer dan nodig over haar opleiding doen. Tijdens haar vakantie heeft ze goed gebruik gemaakt van haar OV-kaart om weer met vriendinnen af te spreken. Nikita gaat zelden uit, maar waar ze wel de smaak van te pakken krijgt, zijn concerten en dansfeesten.

Halloween

Nikita vraagt of ze ‘please please’ af en toe op haar telefoontje mag kijken. Ze weet dat ik daar niet van houd tijdens een gesprek, maar haar leven hangt af van het scoren van kaartjes. Voor het Vunzige Deuntjes Halloweenfeest. Als kind verzuchtte ze weleens dat Halloween haar aller aller leukste feest was. Samen met andere verklede kinderen liep mijn kleine blonde heksje zingend door de Kaya Grandi. Van verschillende winkeliers kregen ze dan een traktatie. Deze traditie werd niet alleen door de ouders aan de overkant van de straat gewaardeerd, ook toeristen haalden hun camera’s tevoorschijn. En nog altijd wordt de groep Halloweenkinderen aangevoerd door Corine, de mooiste heks van Bonaire. Ik denk niet dat Nikita zaterdag verkleed gaat, maar ik vraag me gelijk af waarop ik dat baseer. Nieuwsgierig geworden google ik op het feest.

De Lichtfabriek

Het Halloweenfeest wordt gehouden in De Lichtfabriek in Haarlem. Ik neem een kijkje op hun website en zie een hippe plek waar veel feesten en evenementen worden georganiseerd. En een interessant stukje geschiedenis: Het enorme gebouw uit eind 1800 voorzag vroeger de inwoners van Haarlem van gas en elektra. Met de vondst van het aardgas in de jaren 60 werd de fabriek buiten werking gesteld. Delen van de fabriek werden gesloopt, maar de Turbinehal, het Oliehuis en het Energiehuis bleven gespaard. De gebouwen die bewaard zijn gebleven behoren tot het meest zeldzame industriële erfgoed waar Nederland over beschikt. Dat is te danken aan de architecten uit die tijd – meestal bouwkundig ingenieurs – die zich de opdracht stelden zó te bouwen dat ‘de strengste eisen van nuttigheid voor de fabricage van gas en elektriciteit verbonden werden met ‘voor het oog aangename vormen’.

Vunzige Deuntjes

Daarna zoek ik me suf naar informatie over Vunzige Deuntjes. Het is vast cool om niks op je website te zetten. Mogelijk een semi undergrondse organisatie die leuke feesten organiseert. Youtube-filmpjes tonen donkere jongens die zingen en dansende jongeren. Hoolahoop en bubbeling is hot. De Halloweenkaartjes van 15 euro in de voorverkoop zijn al uitverkocht en, zo staat er nadrukkelijk bij: als je niet verkleed bent, kom je er niet in. Aha!

Nikita loopt plotseling rood aan. Er is een kaartje beschikbaar voor 18 euro. Ze krijgt het er warm van, maar helaas wordt ook dit keer het kaartje net voor haar neus weggekaapt. Door dezelfde gast die het even later weer voor 30 euro op de site aanbiedt. Als ze er tegen Errol over klaagt, roept die terug dat dit gewoon business is. ‘Misschien rond etenstijd,’ opper ik.

‘Etenstijd?’ Ze besluit de kaartjes even te laten voor wat ze zijn en duikt zelf de keuken in. Een knus moment. Enig om haar aan de gang te zien met potten en pannen en zakjes en pakjes. Er is frustratie over het pakje lasagnemix, want waarom moet er nou ineens een blikje ‘tomaat in blokjes’ bij? Het irriteert haar mateloos. Ondanks de minder fraaie woorden die er uit haar mond rollen, lig ik stiekem in een deuk, want ik kan daar zelf ook helemaal niet tegen als dingen zomaar veranderen. Uiteindelijk pakt ze doodgemoedereerd twee tomaten en snijdt ze klein.

Slappe lach

Tijdens het koken hangt ze de was buiten en haalt hem later weer van de lijn. De beddenlakens die nog wat moeten nadrogen geven onverwachts een Halloweenachtig sfeertje. Met mijn cameraatje film ik een stukje van ons gesprek. Dat doe ik wel vaker en heb de neiging om te gaan interviewen. De meest vreemde vragen komen dan in me op. Na wat bevraging over haar bak- en kookkunsten flap ik er ineens uit: ‘Wil je nog iets tegen je kinderen wil zeggen?’ Ze geeft me een Nikitiaanse blik. ‘Of wil je even naar ze zwaaien? Want je weet maar nooit of je kinderen dit ooit zullen zien.’ Ik ga nog even door, totdat ze haar gezicht niet langer in de plooi kan houden. En zo eindigt onze skypesessie met de slappe lach.

Een uur later sta ik ook in de keuken en spoel het gesprek als een soort film terug. Ik schrik op van haar appje. Ze heeft blij nieuws. Nee hoor, ik word nog geen oma, maar ze heeft wel een kaartje voor het Vunzige Deuntjes Halloweenfeest bemachtigd! Uiteindelijk is ze voor 25 euro overstag gegaan. De volgende dag stuurt ze me een foto van hoe ze geschminkt wil worden. Zo jammer dat ze zo ver weg zit. Natuurlijk, ze zal zeker lol hebben met haar vriendinnen, maar ik had haar graag zelf nog eens geschminkt. Net als vroeger. Maar ja, ook kleine heksjes worden groot.

Christel Cosijn, in: Amigoe, 29 oktober 2015.

Filed Under: 2015, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, column, De Lichtfabriek, Halloween, Nikita Grootemaat, Vunzige Deuntjes

Elke dag Kerstmis!

oktober 15, 2015 by Big Bang Express

De Nederlandse overheid hoest zomaar 80 miljoen euro op voor een schilderij. Ondanks dat het een Rembrandt is, spreekt men er op social media schande van. Op de eerste 80 agendapunten staan immers de asielzoekers die elkaar de hersens inslaan in de uitpuilende noodopvang en voor veel onrust zorgen binnen de Nederlandse samenleving.

Asielproblematiek

Want waar laten we al die mensen, wie vangt ze op en wat heeft deze invasie voor gevolgen op lange termijn voor Nederland? Zelfs Nikita, die anders graag opkomt voor de zwakkeren, verkeert in spagaat nadat ze de speech had gehoord van ‘die blonde’, want asielzoekers opnemen betekent nog minder huizen voor reeds wachtenden en nog minder werk voor de 600.000 werkzoekenden. Maar de vluchtelingen laten stikken is voor haar ook geen optie. Al is zij naar Nederland vertrokken voor haar studie, ze weet hoe het voelt om ver weg van huis te zijn.

Denken in oplossingen

Als Oplossingsgericht Therapeut denk ik in oplossingen. De gigantische werkeloosheid in eigen land kunnen we snel laten dalen door vrijwilligerswerk om te zetten in ‘betaaldwerk’. Werkeloos is trouwens een verouderde term, want werkelozen móeten vrijwilligerswerk doen. Moeten, ja. Dus werken ze en zijn ze niet langer werkeloos. Van vrijwilligerswerk is dan ook geen sprake meer.

De huidige Nederlandse regering kan wellicht zijn nieuwe regels bijstellen, zodat je niet wordt gekort als je je eigen vader of moeder in huis neemt, of wanneer je je huis openstelt als gasthuis. Onze bouwvakkers kunnen de benodigde woningen bouwen, de zorg neemt meer mensen in dienst om de gezondheid van iedereen te waarborgen en het politieapparaat breidt uit om alles in goede banen te leiden. Maak werk van asielzoekers! Als de regering dan een schilderij aankoopt van 80 miljoen kraait er geen haan naar.

Portret van Michael Jackson

Het is trouwens geen jaloezie, hoor, van die 80 miljoen, want ik vergelijk mezelf heus niet met Rembrandt, maar als mijn schilderij van Michael Jackson zoveel zou opleveren, zou ik die miljoenen liever investeren in een betere toekomst. Talenten moet je immers inzetten om anderen te helpen. Dat daagt je creativiteit uit.
Helaas zal mijn schilderij nooit zoveel opleveren als een Rembrandt, maar als ik naar dat portret kijk van Michael Jackson, moet ik altijd aan mijn oudste neef Jeroen denken.

Heel vroeger, toen Jeroen nog maar een jaar of 9 was, vierden we de verjaardag van mijn moeder in de tuin. Het was een bloedhete zomerdag, dus kregen we ijs in plaats van taart. Ik gaf Jeroen een speelse tik onder zijn ijsje. Zijn neusje en wangen zaten onder. Wij lagen dubbel, maar zijn moeder, mijn zus Leontien, was not amused at all. Zij stond er op dat ik mijn excuses aan haar zoon aanbood.

In die tijd studeerde ik in Breda. Daar streken ze foto’s van popsterren op t-shirts. Dus gaf ik Jeroen er een met zijn grote held Michael Jackson erop. Hij sprong opgetogen rond in de wat slobberende Michael Jackson en riep lachend: ‘Je mag nog wel een ijsje in mijn gezicht duwen, hoor!’

Jeroen heeft inmiddels zelf twee zonen in de lagere schoolleeftijd. Onlangs verbouwde hij zijn huis. Rigoureus stripte hij muren, vloeren en plafonds. Zelfs het dakterras werd onder handen genomen. A hell off a job! Ik kon alles mee volgen op Facebook. Diana, zijn vrouw, zorgde ervoor dat achter de schermen alles op rolletjes bleef lopen. De kinderen genoten van al die stoere ‘bouwwagens’ die af- en aanreden.

Ik vroeg Jeroen of hij zich het ‘ijsincident’ nog herinnerde. En of hij nog steeds fan was van Michael Jackson. Hij wist het nog, maar zijn muzieksmaak was wel wat veranderd. Desondanks werd hij superblij toen ik hem vroeg of hij mijn Michael Jackson wilde hebben voor het nieuwe huis.
De uitdaging werd toen om het portret van Bonaire naar Philippine te krijgen, het beroemde mosseldorpje in Zeeuws-Vlaanderen. Ooit had ik gelezen dat je binnen hooguit zes handdrukken –dus va via- met anderen in contact staat.

Natuurlijk nam ik die proef nu op de som en vond als eerste Alex, de vader van Nikita, bereid. Hij nam Michael mee tot Haarlem en liet hem bij Nikita achter. Die wilde hem op de post doen, maar dat was niet de bedoeling. Tot mijn grote vreugde bood mijn oud-buurmeisje Hildegard aan om hem vanaf Breda mee te nemen naar Zeeland. En heel ‘toevallig’ kwam Nikita met de missing link: op Teylingereind werkte een collega die in Breda woonde. En zo geschiedde het dat Hildegard Michael Jackson naar Leontien bracht. Op haar beurt bracht Leontien hem van Terneuzen naar Philippine. Vijf handdrukken dus.

Levensfilosofie

Voor de tweede keer mag ik Jeroen blij maken met Michael Jackson. En mijn gift past niet alleen perfect bij zijn nieuwe interieur, maar ook bij Michaels wereldberoemde levensfilosofie:

Heal The World
Make It A Better Place
For You And For Me
And The Entire Human Race
There Are People Dying
If You Care Enough
For The Living
Make A Better Place
For You And For Me

Dit nummer schreef hij namelijk in zijn ‘giving-tree’ in Neverland. Dat lijkt me echt een briljant plan, een giving-tree in ieders tuin. Zo is het elke dag Kerstmis.

Nieuwsgierig naar mijn Michael Jackson? Kijk op: www.christelcosijn.com

Christel Cosijn, in: Amigoe, 15 oktober 2015.

Filed Under: 2015, COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, asielzoekers, Christel Cosijn, column, Michael Jackson, Philippine, Rembrandt van Rijn, Zeeuws-Vlaanderen

Mount Everest kind

oktober 2, 2015 by Big Bang Express

Mount Everest

De hittegolf van de afgelopen dagen dreef Richelle en mij de bioscoop in. Echter niet de airco maar de sneeuwbeelden van ‘Everest’ bezorgden ons kippenvel. Een true story over twee verschillende groepen die in mei 1996 een expeditie maakten naar de besneeuwde top van de Mount Everest. Na de dramatische afloop vroegen we ons verbijsterd af wat iemand bezielt om zijn leven te wagen voor een berg. In dit geval gaat het om de allerhoogste bergpiek ter wereld. De ‘Chomolungma‘, zoals hij oorspronkelijk heet ligt in de Himalaya’s op de grens van Tibet en Nepal. De Engelsen gaven ‘Peak 15’ in 1865 de naam ‘Mount Everest’, vernoemd naar de Britse geodeet George Everest.

Boven de acht kilometer kan je lichaam zich al snel niet meer aanpassen. Veel alpinisten worden hoogteziek, sneeuwblind, raken bevangen door de ijle lucht of krijgen plotseling hoogtevrees. Sommigen worden bedolven onder een sneeuwlawine of vriezen dood door uitputting. Elke stap kan fataal zijn, want sinds Edmund Hillary in 1953 de top haalde eiste de stenen gigant al meer dan 200 levens.

Death zone

Degenen die toch via deze ‘Death Zone’ het dak van de wereld bereiken, keren niet altijd levend naar het basiskamp terug. Uiteraard spelen expeditieleider, alpinist en uitrusting een grote rol, echter de hoofdrol is vergeven aan het weer dat elk ogenblik kan veranderen. Dan wordt de expeditie soms uren of dagen onderbroken tot er een ‘window’ is; een rustige tijd waarin de tocht kan worden voortgezet. Het komt niet zelden voor dat bevroren neuzen, vingers, tenen en soms zelfs handen en voeten worden geamputeerd. Veel klimmers liggen langs de route, onzichtbaar ondergesneeuwd. Of, net als Tsewang Paljor, die in 1996 beschutting zocht bij wat nu ‘Green Boot Cave’ heet, en nog steeds dezelfde hurkhouding heeft als toen hij stierf. Nieuwe avonturiers trekken dagelijks over deze hoogste lugubere begraafplaats ter wereld.

Voor China en Nepal is het alpinisme een serieuze business. De vergunningen zijn in 2014 verlaagd van 25.000 euro naar 11.000 euro per persoon. Geruchten gaan dat de huidige manier van de Mount Everest beklimmen, dus met veel sherpa’s (Tibetaanse dragers en gidsen), vaste lijnen en extra zuurstof, uit is. Was vroeger de hoogste top het doel, tegenwoordig is het doel de moeilijkste route.

Brandaris

Zelf heb ik ook een klimervaring. In 1992, toen ik op het topje van de Brandaris stond (142 meter), durfde ik niet meer naar beneden. Maar toen ik om een helikopter vroeg werd ik hartelijk uitgelachen. Van de Mount Everest zou ik daarom liever afdalen met een glijscherm of iets dergelijks. Het moet adembenemend zijn om daar in die stille witte wereld rond te zweven. Diep in mijn hart hoop ik natuurlijk dat Nikita nooit zulke gevaarlijke dingen gaat doen, maar je weet maar nooit. Op dit moment reikt haar budget goddank niet verder dan een bezoekje aan het racecircuit op Zandvoort en ligt ze vooralsnog na elke stage dag knock-out. In de tijd waarin de twee expedities plaats vonden, was Nikita pas een paar maanden oud.

Bacuna

Vanaf 1992 woonde ik met haar vader op Bacuna, in een huisje dat later het winkeltje van de Vlindertuin werd. Het was er muis- en muisstil. Je hoorde alleen de wind over de kunuku waaien en wat flarden van de brommende generator. Soms werd mijn siësta verstoord door leguanenjagers op het dijkje. En als tegen zonsondergang de flamingo’s gakkend overvlogen, kon je hun ruisende vleugels bijna aanraken. Als de poort openstond liepen er ezels op het terrein waar onze honden tegen te keer gingen. We leefden eenvoudig, ver van de buitenwereld en zonder tv of telefoon. Mobiele telefoons waren nog niet in beeld, noch computers, dus laat staan wifi! Ik had het niet willen missen, maar ik zou ook niet meer terug willen naar hoe het toen was. Voordat Nikita werd geboren gingen we soms met tien video’s naar huis. Voornamelijk illegale kopieën waarvan je maar moest afwachten of ze het deden.

Mount-Everest-kind

Die klimmotivatie van alpinisten blijft me een raadsel, maar zij begrijpen misschien op hun beurt niet waarom iemand bijvoorbeeld een kind wil. Kinderen kosten immers bergen tijd en geld en uiteindelijk verlaten ze ook nog eens het nest. Nikita streek zelfs tien horizontale Mount Everesten verderop neer. Het bereik is vaak gebrekkig en de contactmomenten schaars. Maar àls er dan een lief appje binnenkomt of er is zo’n heerlijk skype-moment, smelt mijn metersdikke gemis als sneeuw voor de zon. Er is dus best wel overeenkomst tussen het moederschap en de klim naar de top van de Mount Everest: in het begin gaat het nog wel, maar hoe hoger ik kom, en hoe langer ik haar niet heb geknuffeld, des te zwaarder het wordt.

Wat me voortstuwt is het prachtige uitzicht op de jaren die achter ons liggen en de tijd die we hopelijk nog voor de boeg hebben. Het is inderdaad niet het bereiken van de top, maar de weg zelf met al haar beproevingen, die er werkelijk toe doet. Wel beschouwd is Nikita dus eigenlijk mijn Mount Everest. Ik ben heel benieuwd welke inspirerende routes ze nog voor mij in petto heeft.

Christel Cosijn, in Amigoe, 1 oktober 2015.

Official trailer ‘Everest’

Filed Under: COLUMNS, NIEUWS Tagged With: alpinisme, Amigoe, Brandaris, Chomolungma, Christel Cosijn, column, Everest, Himalaya, Mount Everest, Nikita Grootemaat, Richelle van den Dungen Gronovius

Psychiatrische toeristen

augustus 20, 2015 by Big Bang Express

Het riedeltje van de wasmachine roept me. Als ik de porch op loop om de was eruit te halen schrik ik. Een sierlijk schepseltje fladdert onder het golfplatendak. Met ingehouden adem laat ik het om me heen cirkelen. Door de golvende vleugelslag en de snelle wendingen kan ik niet zien wat het nou precies is. Ongeïdentificeerd zeilt het even geruisloos als elegant de tuin in. Ontroerd over zoveel schoonheid haal ik de lakens uit de wasmachine. Omdat niet veel mensen in elfjes geloven, zal ik het maar op een elfenvlinder houden.

Psychiatrisch-vriendelijke vakantie

Mijn column miauwt om aandacht. Het krantenartikel waarin sprake is van een groeiende groep verwarde Nederlanders in het buitenland klik ik weg. Ook het stuk over ‘Psychiatrische toeristen’ met een verdubbelde hulpvraag boeit me niet langer. Psychiatrische toeristen. Hoe komt iemand op zo’n idiote term? Alsof deze gelabelde mens op een dag denkt: ‘Laat ik eens een psychiatrisch-vriendelijke vakantie boeken naar een psychiatrisch-vriendelijk land en een tijdje in een psychiatrisch-vriendelijk hotel gaan zitten met een psychiatrisch-vriendelijk zwembad. Graag inclusief psychiatrisch-vriendelijk ontbijt.’

No-label-land

Het is toch van de zotte? Draai het liever om: waarom besluit een psychiatrische patiënt om niet langer gebruik te maken van de geboden zorg? Misschien omdat de zorginstanties een gekmakende nachtmerrie zijn geworden? En dat, als je nog niet gek was, je het daar dan wel wordt zodra je je aanmeldt? Patiënten die al die labels zat zijn, breken los uit het systeem en gaan op zoek naar no-label-land. Om daarnaar opzoek te gaan hoef je trouwens geen psychiatrisch patiënt te zijn, al zal het best eens voorkomen dat je wat verward raakt in no-label-land, want behalve je kofferlabel, ben je immers gewoon meneer Jansen of mevrouw Pietersen. Net als iedereen soms even in de war, maar verder heel gewoon.

Geestelijke gezondheidszorg

Tegenwoordig vergoedt de Nederlandse zorgverzekeraar psychische hulp enkel of deels wanneer je door de huisarts wordt doorverwezen vanwege een ‘vermoedelijke’ geestelijke aandoening. Om betaalde zorg te krijgen, word je dus onbedoeld aangemoedigd om je een geestelijke storing aan te laten meten in plaats van effectieve hulp te zoeken. Op de groep patiënten na die daadwerkelijk gebaat is bij geestelijke gezondheidszorg, hebben de meeste hulpzoekenden een andere vorm van hulp nodig. Als oplossingsgerichte therapeut en coach leer ik dat het vaak gaat om oplossingen die je over het hoofd ziet, simpelweg omdat ze te eenvoudig zijn en daardoor te veel voor de hand liggen. We hebben immers geleerd, geheel onlogisch, dat problemen en moeilijke oplossingen in elkaars verlengde liggen. Daarnaast zou de farmaceutische miljardenindustrie failliet gaan als iedereen zou kappen met antidepressiva en kalmeringsmiddelen. Het gaat natuurlijk te ver om dan maar de hele psychiatrie op de schop te doen, maar dat er meer mis is met de huidige geestelijke gezondheidszorg dan met de patiënt zelf wordt met de dag duidelijker.

Onrustig loop ik steeds naar de porch en tuur de tuin in. Waar is dat prachtige schepseltje gebleven? Een gevoel van verlatenheid overvalt mij. Het dringt langzaam tot me door dat ik een beetje verliefd ben. Ik ga terug naar de computer die me ontvoert naar ‘vlinderland’. Foto’s op vlinderwebsites en slow-motion vlinderfilmpjes op Youtube houden me uren in de ban, op zoek naar ‘mijn vlinder’. De koningspage of swallowtail butterfly komt er nog het dichtst bij. De filmbeelden van zwevende vlinders worden begeleid door dito muziek. Ineens zie ik een gat in de markt. Die psychiatrische toerist is eigenlijk helemaal niet zo’n gekke uitvinding. In mijn hoofd ontstaat het beeld van een resort met watervallen, rotspartijen en een vlindertuin waar op de klanken van rustgevende muziek psychiatrische toeristen in extase zwevende wezentjes volgen. Even denk ik terug aan het huisje op Bacuna waar ik jarenlang woonde voordat het De Vlindertuin werd. Maar een blik op de website laat me weten dat daar geen vlindertuin meer is. Misschien heeft mijn vlinder hun sluiting overleefd?

Blije vakantiefoto’s

Ben je eigenlijk wel normaal als je verliefd wordt op een vlinder? Maar wie bepaalt wat normaal of niet-normaal is? Het valt me nu wel op dat ik thuis wordt omringd door vlinders: op de zelfgemaakte kaart van een vriendin, op de kaft van Oplossingsgerichte psychotherapie; op mijn werkmap, op het koelkastmagneetje van Nikita… Over Nikita gesproken. Snel surf ik naar haar Facebookpagina. Blije vakantiefoto’s met haar vrienden, vriendinnen en haar vader. Foto’s van het Vondelpark,Walibi, de Apenheul en het Dolfinarium. Ik geniet mee. Dan ineens staat mijn meisje op krukken. Mijn maag doet even vreemd. Ze is uit een klimpaal gevallen en heeft haar kruisband geblesseerd. Ik wrijf over mijn prikkende ogen en loop naar buiten om even tot mezelf te komen.

Mijn blik is nog wazig als de elfenvlinder plotseling voor me neerstrijkt. Ze kijkt me uitnodigend aan. Zonder nadenken spring ik op haar rug en verbijt mijn tranen zodat haar vleugels niet nat worden. We zweven weg. Feilloos kent ze de weg naar no-label-land. Naar de wereld van meneer Jansen en mevrouw Pietersen. Soms even in de war, net als iedereen, maar verder heel gewoon. Een psychiatrisch-vriendelijk eiland is misschien toch een gat in de markt. Heerlijk om je-ongelabelde-zelf te mogen zijn. Of, zie ik ze nou vliegen?

Christel Cosijn, in: Amigoe, 20 augustus 2015.

Filed Under: COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, Christel Cosijn, column, gezondheidszorg, oplossingsgerichte therapie

Mickeltherapie: de weg naar het licht!

augustus 6, 2015 by Big Bang Express

Nikita viert vakantie met haar eilandfamilie die momenteel in Nederland is. Ze heeft geen tijd voor Skype. Ondertussen is het bij mij bepaald geen komkommertijd. Ik ben druk met de schrijftrajecten waar zelfs iemand uit Amerika aan meedoet. Via de achterdeur van Facebook benadert een onbekende jongedame me. Ze woont hier nog niet zo lang en is enthousiast om schrijftraining voor jongeren op Bonaire op te zetten en of ik haar kan helpen. Voorzichtig probeer ik te peilen wat ze precies van me verlangt. De onlinetherapie en –coaching vergt al mijn aandacht en ik twijfel of ik energie wil stoppen in een vaag plan van iemand die ik niet ken.

Doordat ik geneigd ben om prioriteiten en bijzaken om te draaien, omdat bijzaken vaak gezelliger zijn, besluit ik Luisa, zoals de dame in kwestie heet, toch te ontmoeten. Nadat we onze afspraak een aantal keren hebben uitgesteld is het zover. Via haar Facebookpagina had ik al een eerste indruk gekregen van haar persoonlijkheid. Een frisse kijk op het leven, zeer vrijgevochten en heel veel meegemaakt. Hoewel ze op krukken aankwam op het eiland, danst ze inmiddels de sterren van de hemel, rijdt paard en fietst het hele eiland over. Hoe ze dat allemaal zo voor elkaar kreeg, lijkt me erg interessant.

Mickeltherapie

Met een café latte en een sigaret zit Luisa op het terras te wachten. Vanwege mijn opvliegers verhuizen we naar de airco. Luisa kijkt me zwijgend en ietwat onderzoekend aan en zegt dan: ‘Jij bent toch ook therapeut?’ Ik antwoord bevestigend maar de vraag overrompelt me. ‘Ik wil nog een paar dingen uitzoeken. Wil je me helpen?’ Ik voel hoe ik relax. Alles klopt. Op deze kans heb ik gewacht! Twee uur later zijn we het samen eens dat een openbare gelegenheid niet de optimale condities biedt voor toekomstige ontmoetingen. Ik vraag haar nog hoe ze zo goed heeft geleerd om mensen en dingen uit haar leven te weren die niet goed voelen voor haar. ‘Mickeltherapie!’ is haar antwoord. ‘Ik neem het dinsdag wel mee.’

‘Wit,’ merkt Luisa op als ze om zich heen kijkt in mijn pas gewitte huiskamer, ‘Geen gebroken wit, maar spierwit. Het voelt goed hier.’ Er zijn twee grote houten tafels beschikbaar, een kleine sofa en een relaxstoel. Ze mag kiezen waar ze gaat zitten. Luisa besluit om op de – ongeveegde- achterporch op de grond te gaan zitten en steekt een sigaret op. Ik ga bij haar zitten. Op een stoel. Ze praat honderduit. Af en toe haak ik in met een vraag of vertel iets over mezelf. De sfeer is zo prettig dat ik aan het eind van de sessie vraag of ze de maaltijd met me wil delen: verse barracuda met zoete aardappel uit de oven. Tijdens het koken zet ze haar levenslijn voor me op een groot stuk papier, met boven de lijn symbolen van fijne dingen en onder de lijn niet-fijne dingen. Terwijl ik in de keuken ben, begeleidt ze haar werk hardop met commentaar. Ze kiest heel bewust de kleuren waar ze mee werkt. Totdat het haar te veel wordt. Ze verdwijnt naar de porch en blaast de confrontatie met het verleden in grote rookwolken van zich af. Weer binnen maakt ze snel de opdracht af. Uiteindelijk verscheurt en verbrandt ze ritueel haar oude levenslijn en veegt daarna, even symbolisch, de stoffige porch.

Chronische vermoeidheid en burn-outklachten

Luisa wil nog maar een ding: met haar eigen waarheid op weg naar het licht. Haar geheime wapen is Mickeltherapie. Nieuwsgierig blader ik door de handleiding. ‘Hartcommunicatie’, staat er op de folder,’verandering start daar waar bewustzijn begint.’ Mickeltherapie komt er op neer dat je leert luisteren naar de signalen die je hart je stuurt in de vorm van emoties en gevoelens. Luisa leerde veel van Peggy Smith die in Nederland mensen begeleidt die herstellen van chronische vermoeidheid en burn-outklachten. Iedereen heeft zijn eigen waarheid, je hart is hier heel duidelijk in. Zodra je die waarheid gaat onderdrukken, krijg je klachten. Hoe langer je ze onderdrukt, hoe groter de klachten. Luisa is het levende bewijs dat Mickeltherapie werkt.

Ze lag twee jaar op bed met ernstige vermoeidheidsklachten. En ook toen ze na haar ongeluk in een rolstoel belandde, kwam ze met behulp van Mickeltherapie opnieuw op de been. Ze heeft nu vooral behoefte aan zo basic mogelijk. Weg met alle ruis. Haar enige bezit is haar eigen waarheid en haar verlangen om het pad naar het licht te volgen. En daarvoor hoeft ze alleen maar steeds rechtdoor, weet ze. Vorige week verhuisde ze daarom met haar bescheiden inboedel uit haar starterswoning naar een container op een knoek. Luisa doet voor hoe het anders kan. Dat je veel gelukkiger kunt worden zonder al te veel luxe. Ik kijk uit naar onze volgende ontmoeting. En naar al haar ideeën over de volgende stap op weg naar het licht. Ze komt er. Daar twijfel ik geen seconde aan. In de toekomst steekt Luisa geen sigaretten meer aan, maar het licht van anderen. Maar daar komt ze zelf nog wel achter. One step at the time.

Christel Cosijn, in: Amigoe, 6 augustus 2015.

Filed Under: COLUMNS, NIEUWS Tagged With: Amigoe, burn-out, Christel Cosijn, chronische vermoeidheid, column, Mickeltherapie, onlinetherapie en -coaching