Wie schrijft, wordt gelukkiger

Mijn huiskamer staat op zijn kop, want als ik iets doe, doe ik het liefst alles tegelijk. Tussen de kwasten, potten verf en stapels kranten ligt de inhoud van kasten en lades verspreid. De nieuwe opbergdozen staan glimmend te wachten tot ze gevuld worden. In de eerste tachtig-liter-doos gaat Nikita. Tekeningen, rapporten, kettinkjes met ‘mama’, hartjes en kleurblaadjes. En nog meer tekeningen, uit de periode dat ik in Nederland zat en zij op Bonaire. Er is nog genoeg plaats voor de tas met brieven en vakantiedagboeken die ik kreeg na het overlijden van mijn moeder. Ik pak er een schrift uit, schuif wat rommel van de bank en begin te lezen. En zo ontstaat er langzaam een soort ritme van muren witten, opruimen, koken, ontmoetingen met vriendinnen en lezen. De schriften sleuren me nachtenlang zonder pardon mee terug in de tijd.

In 1992 landde ik op Bonaire. Er is sindsdien veel gebeurd. Met het eiland en ook met mij. Soms denk ik wel eens dat het teveel is geweest. De rek ging er steeds harder uit doordat de grens tussen willen en kunnen te vaak werd overschreden. Typisch voor een ADHD-er. Ik kon niet meer. En dat heeft mijn angst iets te missen van het leven, uiteindelijk veranderd in rust. Vooral in mijn hoofd. En dankzij de computer hoef ik zelfs nog amper de deur uit.
En daardoor surf ik al jarenlang rond op internet. Er is zoveel te zien en te leren. En het meeste is nog gratis ook. Voordat het computertijdperk aanbrak las ik stapels boeken. Meestal een stuk of vijf tegelijk. Ik surfte graag van boek naar boek. Van romans, novellen, reisverhalen en zelfhulpboeken naar boeken over geschiedenis, sterrenkunde, psychologie, kunst, filosofie, spiritualiteit, gedrag en wetenschap. Zolang het maar boeide. En autobiografieën. Die las ik ook graag.

Zelf zou ik dat nooit doen, dacht ik toen, mijn ziel en zaligheid voor de leeuwen gooien, al vond ik het moedig van anderen. Mijn dagboekpogingen verscheurde ik altijd weer. Dat komt door mijn zusje waar ik een kamer mee deelde. Met zes meiden moet je nu eenmaal veel delen, maar zij had, geheel tegen de huisregels in, het achterbakse lef om in mijn spullen te snuffelen en mijn dagboeken te lezen. Zelfs mijn liefdesbrieven waren niet veilig. Tegenwoordig deel ik best veel van mijn privéleven via social media. Maar nu bepaal ik zelf met wie ik wat wil delen. Ik laat me op Facebook graag inspireren door een scala aan mensen. Artistiek, bijzonder, gewoon, lief, bekend en onbekend. Maar nooit achterbaks. Daar is de deleteknop voor. Een heerlijke uitvinding!

De drang die veel vrouwen hebben om steeds nieuwe tassen, schoenen en sieraden te kopen, heb ik met dingen willen weten. ‘Opzoeken!’ zei mijn moeder altijd streng als we iets niet wisten en dan werd de Dikke Vandale of de Bosatlas erbij gepakt. De encyclopedie van de buren fascineerde me uitermate, want alleen al om al die informatie te ordenen, leek me onbegonnen werk.
In ordenen ben ik nog steeds geen held, maar ik doe deze vakantie weer een dappere poging. Spulletjes wegmikken of verkopen via internet ruimt lekker op. En dan rond een uur of vijf plof ik als beloning op de bank met een wijntje en een mamaschrift. Ook Nikita groeit mee in haar vakantieverhalen. Er ligt nu een dik schrift klaar, met een harde kaft. Ik proost met mezelf en kijk om me heen. Langzaam maar zeker, bijna als vanzelf, wordt de woonkamer witter, lichter en opgeruimder. Met een behaaglijk gevoel sla ik het schrift open.

Verbaasd staar ik naar de eerste regels. Geen vakantiedagboek maar mijn oude e-mails aan haar! Waarschijnlijk heeft zij deze overgeschreven wegens gebrek aaneen printer. Een flinke klus! Mijn
handgeschreven brieven aan haar waren soms al 30 kantjes. De eerste mail is van november 2000 en de laatste van maart 2004. Het voelt vreemd om mijn eigen geschiedenis te lezen in het vertrouwde ouderwetse handschrift van mijn moeder. Lieve en soms ook minder lieve woorden nemen me mee terug naar de donkerste periode van mijn leven.

Het kostte me na dat avontuur heel wat jaren om weer op adem te komen. Maar de harde veroordelende muren van familie, vrienden en onbekenden vanwege mijn levenskeuzes werden achteraf mijn geluk. Door van mijn pijn mijn gereedschap te maken, lukte het me al schilderend en schrijvend in mijn kracht te gaan staan. Maar dat kon en deed ik niet alleen. Het is dankzij drie sterke vrouwen in mijn leven: Nikita, Richelle en Leontien. En dankzij Maurits. Hij mailde mij eerst weer tot leven.

En uit het niets komen er nu steeds meer bijzondere mensen op mijn pad. Mensen die het ook anders hebben gedaan. Het heeft hen stuk voor stuk gelukkiger gemaakt. Het geheim daarvan is zinvol leven. Leven vanuit je hart. En je talenten gebruiken om anderen te helpen gelukkiger te worden. Als onze website klaar is, is dat precies wat ik voor anderen ga doen. Wil jij nu al optimaler leven, maar je weet niet hoe? Als een gelukkiger leven je niet afschrikt, laten we dan eens samen kijken naar de mogelijkheden. Schrijf me via: info@bigbangexpress.com

Door Christel Cosijn, in: Amigoe, 23 juli 2015