Ikki’s eiland

Ik had zijn buurvrouw kunnen zijn en al 40 jaar naast hem kunnen wonen. Zo gezellig was onze eerste ontmoeting. In 2010 stuurde Auke van der Berg me via Facebook een vriendschapsverzoek. Ik meende in hem iemand uit Antwerpen te herkennen. Auke bleek geen Antwerpenaar maar een Fries. Dat had ik eigenlijk wel kunnen raden door zijn naam natuurlijk. Vorige keer toen hij op Bonaire was liepen we elkaar mis. De tijd vliegt, zeker als je Auke heet. Veel mensen willen wel in gesprek met hem, hun verhaal doen over wat er mis gaat op het eiland. Of juist goed. Door die ontmoetingen is Auke als een blok gevallen voor de Bonairiaanse bevolking. Dus komt hij steeds weer eventjes terug.

Met Auke van der Berg bij de Mona lisa

We hebben om half 6 afgesproken bij de Mona Lisa. Auke zit buiten aan een tafeltje met een Amstelbiertje. Zijn veelbesproken jasje hangt over zijn stoel. In plaats van tot 8 uur heeft hij maar tot 7 uur de tijd voordat hij weer naar de volgende bespreking moet.

Samen chillen op de kermis

Monique brengt me een glas wijn en vraagt zoals gewoonlijk gelijk naar Nikita.
‘We skypten vanochtend even. Ze ging naar de kermis,’ zeg ik.
Auke en Monique schieten in de lach. Ze hadden blijkbaar een ander antwoord verwacht.
‘Ze gaat wel vaker naar een kermis. Even chillen met wat vrienden. Ze houdt van die sfeer. Dol op de botsautootjes en op van die Churros.’

Churros

Wie weet wat je je ongeboren kind al meegeeft via je genen, want ik herinner me die gefrituurde deegstengels nog uit de tijd dat ik in Zuid-Spanje woonde. De Spanjaarden kopen ze als ontbijt bij de Churrosstalletjes.

‘En op school gaat ze ook lekker, al vindt ze het jammer dat ze niet meer tijd overhoudt om af te spreken met haar vrienden. Errol heeft inmiddels een jaarcontract bij McDonald’s, dus het gaat heel goed met ze.’
‘Wat leuk! Komt ze na haar studie terug?’
‘Ze zei me: “Mam, de wereld verandert constant. Als je nu plannen maakt voor straks, dat werkt tòch niet. We zien wel.” Groot gelijk heeft ze. Laat haar maar lekker de wereld ontdekken. Met Pasen was ze naar Pal Mundo gegaan, een heel groot festival met Latin-Caribische muziekoptredens. Daar heeft ze het nog steeds over. En over de aanslagen in Brussel. Toen ze de dag daarop op Centraal Station in Amsterdam met vrienden had afgesproken, was het helemaal afgezet. Een paar politieagenten waren met een koffer of dergelijk bezig. “Nou, zei ze, toen zijn we gewoon snel de stad in gelopen. Er gebeurde verder niks, dus zo dodelijk was dat ding niet.”‘

‘O, mijn moeder, hoor!’

Ik moet altijd lachen om die Nikitiaanse uitspraken. Dat komt omdat ze vaak meerdere talen doorelkaar spreekt. Tijdens de ochtendskype zei ze me dat iemand getto kan zijn. Ik natuurlijk vragen wat dat is. Zegt ze: ‘Iemand die rondhangt met jongens met gouden tanden en zo.’
Ze ziet me lachen. ‘Nou, mam, als je nog meer wilt lachen, dan heb ik er nog een, maar die gaat over jou.’
‘O, wat dan?’ vraag ik gelijk nieuwsgierig.
‘Toen we met die hele groep bij Pal Mundo waren had je me toch zo’n lange app gestuurd?’
Ik knik. Niet dat ik het me nog herinner, maar ik stuur wel vaker een lange app.
‘Toen zei ik hardop: ‘O, mijn moeder, hoor.’ Natuurlijk wilden de anderen weten wat er was. Ik zei: ‘Zit ze me weer te mailen op de app!’ Nou, iedereen lag dus helemaal in een deuk.’
Wij ook. En lachend sluiten we af.

Ikki

Ook met Auke sluit ik lachend af. Ik heb geen idee hoe we die heerlijke wahoo hebben verorberd, want het duizelt me nu nog van de flarden levensverhalen die in hoog tempo over en weer over tafel vlogen.
Auke wordt uiteraard opgehaald door Ikki, de taxichauffeur waar de website met Aukes verhalen over Bonaire naar is vernoemd. Ikki ken ik als de vader van Yenchie, een oud-leerling van me. Ik hoor dat ze weer op het eiland woont en bij Gio’s werkt. Ik groet Ikki en neem afscheid van Auke met de uitnodiging om volgende keer een ijsje bij Yenchi te gaan eten. Hij drukt me nog snel een gesigneerd exemplaar van Buurvrouw in mijn handen, een bundel met zijn Nederlandse verhaaltjes en rijdt met Ikki de nacht in.

Sidney Josepha en Job Program

Thuisgekomen lees ik Buurvrouw. Het doet me een beetje denken aan de Kronkels van Simon Carmiggelt. Observeren en beschrijven wat je links en rechts hoort en ziet. Dat doet Auke op Bonaire wel intensiever dan in Nederland. Dat valt me op. Misschien kunnen we het omdraaien en Nederland ook eens door Ikki’s ogen bekijken? Op de ‘Ikki’s eilandwebsite’ staan onder meer mooie interviews met Sidney Josepha van Job Program, Integrale Wijkaanpak en met twee deelnemers. Zij zijn terecht blij met deze geweldige kans op een normaal leven. Ik deel het Job Program interview op Nikita’s Facebook. Volgend jaar gaat ze voor stage iets met criminologie doen. Je weet maar nooit.

Ben je ook benieuwd naar de waarheid, over hoe het de Bonairianen sinds 10-10-10 nu werkelijk vergaat? Of wil jij ook je verhaal doen tegen Auke? Neem in dat geval zeker een kijkje op www.ikkiseiland.com.

Christel Cosijn, in Amigoe, 21 april 2016.