Identiteitsfraude… Wie is de echte Jezus?

Soms blader ik online de krant door en lees het nieuws dat eerder aan mijn aandacht is ontsnapt. Het is oneerlijk verdeeld in de wereld. Dat mag duidelijk zijn. Toch glimlach ik even om een advertentieslogan: ‘Wie is de echte Jezus?’

door Christel Cosijn. In: Amigoe, 15 mei 2015.

Ik maak een bulletproof koffie en lees een artikel in de Volkskrant van 12 mei over identiteitsfraude. Over identiteitsfraude gesproken. Bij de inval op een basis van de Islamitische Staat (IS) werden honderden gestolen of vervalste paspoorten gevonden, waaronder twee afkomstig uit Enschede. De fraudeurs schreven ‘Enshede’ in plaats van Enschede. En die fout herhaalden ze consequent.

50 jaar geleden kenden we identiteitsfraude misschien uit futuristische series als The Thunderbirds en Star Trek. Maar Swiebertje, de landloper uit de gelijknamige jeugdserie, werd door Bromsnor nooit naar zijn paspoort gevraagd. Ook ik had er geen. Als kind ging ik in Zeeland op vakantie. Een paspoort had je pas nodig als je de grens overging. En als kind deed je dat samen met je ouders. Een eigen paspoort hebben was toen ondenkbaar toen, of op zijn minst elitair. Vroeger kon je dus hooguit het paspoort jatten van een ander, maar niet zijn hele identiteit. Maar sinds we in het digitale tijdperk zijn beland is alles mogelijk wat 50 jaar geleden nog zo onmogelijk leek.

Ik roer mijn kokosolie en roomboter door mijn koffie en bedenk dat het toch een raar idee is. Die identiteitsfraude bedoel ik. Hoe zou ik reageren als een crimineel mijn identiteit steelt en ik die van hem krijg, of in mijn geval die van haar? En dat ik dan op een nacht van mijn bed wordt gelicht, verdacht van een overval. Of nog erger, van moord? Welke kansen heb ik om vrij te komen als die ander, die het heeft gedaan, mij is geworden? Gelukkig is dat niet gebeurd, ben ik nog steeds volgens mijn paspoort wie ik gisteren was en werd het afgelopen zondag ook gewoon Moederdag.

Nikita trakteert me op een lange skype. Ze gaat volgende week een dag meelopen in Forensisch Centrum Teylingereind, een justitiële jeugdinrichting. Als ze wil kan ze daar als 3e jaars stage lopen om praktijkervaring op te doen. Ze krijgt naast opdrachten ook de vrijheid om met eigen initiatieven te komen. En dat zal ze zeker doen. Zij is geïnteresseerd in criminaliteit. Naar de oorsprong.

Vooral naar hoe je crimineel wordt. Niet hoe je in de bak belandt, maar hoe het ooit begon. Wat er met je gebeurt, van binnen, in je hoofd, in je leven, als je die verkeerde afslag besluit te nemen.

Ik vertel haar over de serie ‘Wij zitten vast’ op BVN. Die gaat ook over jongeren die in zo’n instelling zitten; sommigen voor langere tijd, de meesten kort, tot een paar maanden, in afwachting van de uitspraak van de rechter. Zowel jongens als meiden. In ‘Wij zitten vast’ worden ze gevolgd en geïnterviewd door Sophie Hillebrand.

Zonder blikken of blozen stelt Sophie hen de meest intieme vragen over hun criminele inslag en de strafbare feiten die ze pleegden. De ondervraagden ginnegappen een beetje als Sophie hen op de man af vraagt wat ze verkeerd hebben gedaan. Een jongen overtuigde haar dat hij zijn vriendin nooit zou slaan, nooit! Sophie vroeg waarom hij dan was opgepakt. Nou, hij had haar alleen maar bedreigd met een mes. Die gast staat er nog bij te lachen ook.

Wars van gewetenswroeging. Eerder trots dat hij zo’n goedzak is dat hij zijn meisje niet slaat dan bewust van het feit dat dit niet kan.

Ook overvallen plegen mag best, volgens een aantal jongens. Als je maar geen mensen doodschiet of mishandeld. Iemand een paar klappen geven is toch niet mishandelen? En je kunt beter van de rijken stelen dan van de armen. Dat lijkt zelfs mij nogal wiedes, want wat valt er bij de armen te halen.

Tussen de middag zijn er hamburgers, spelen ze spelletjes of gaan naar de bieb. De meidenafdeling heeft zelfs een zwembad. Omdat het zo zielig is dat ze nooit op vakantie kunnen. Een van de meiden vindt het erg om na drie jaar afscheid te moeten nemen.De dame van de bibliotheekafdeling krijgt bloemen van een van de jongens voordat hij vertrekt. Zijn elektronische enkelband zal hem voorlopig op het rechte pad houden. Weemoedig wordt hij uitgezwaaid door de staf.

Er is veel veranderd in de afgelopen halve eeuw. We zijn niet meer bang voor God, noch voor Allah, zelfs ‘Het Alziend Oog’ is vervangen door een elektronische enkelband. Zelden vraagt iemand zich nog af ‘wie de echte Jezus is’. Want wat maakt het allemaal nog uit? Maar misschien maakt het juist nog wel wat uit. Met Hemelvaart herdenken we immers dat Jezus ons voor ging naar de hemel. Zelfs een van de criminelen aan het kruis naast Jezus werd verzekerd van een plaatsje in de hemel. D In dit geval heeft IS toch een probleem. Want crimineel of niet, met een vals paspoort kom je er niet in. Zelfs niet als je ‘Hemel’ wel correct spelt.