Column: Spookverhalen op de ABC-eilanden

Als kind was ik een boekenwurm. Elke woensdagmiddag zat ik in de bibliotheek en sjouwde me rot met stapels boeken. Studieboeken, romans, reisverhalen. Het liefst las ik ze allemaal door elkaar. Maar lezen staat niet bovenaan het lijstje van de jongeren op de ABC-eilanden. Ook niet bij Nikita.

Behalve toen ze nog op de lagere school zat en ze een boek te pakken kreeg over heksen, geesten of vampiers. Ze hield ervan om mij voor te lezen voordat ze ging slapen, met als gevolg dat ik meestal degene was die in slaap viel. Dan maakte ze me wakker en zei: ‘Mam, sorry dat ik zo streng ben, maar je mag niet slapen als ik voorlees. Anders lees ik gewoon dezelfde bladzijde opnieuw.’ Ik heb geen idee of we het boek ooit hebben uitgelezen, maar ik herinner me dat ze me onverbiddelijk pagina 21 bleef voorlezen. In de brugklas riep ze dat er geen leuke boeken waren voor haar leeftijd. Dus schreven Richelle en ik Black Mamba voor haar; over een oude geest van Atlantis. Niet alleen Nikita vond het leuk Caribische en Nederlandse jongeren genoten van het verhaal. In 2012 werd het een Jonge Lijster (Uitgeverij Noordhoff) en er kwam zelfs een Engelse vertaling. Maar juist toen Richelle het te verwachten deel 2 aankondigde op onze nieuwe website, stak het lot daar snel een stokje voor. De externe harde schijf met het manuscript erop crashte. Wat een ramp! Maar er was geen tijd om bij de pakken neer te gaan zitten. De website moest af want een goede website is immers onmisbaar voor een online bureau. Volgende week bijvoorbeeld. Dan ben ik schrijfcoach voor Januari Schrijfmaand bij Schrijven Online. Deelnemers die mijn schrijfoefeningen maken, willen een blik kunnen werpen in de keuken van hun schrijfcoach.

De gecrashte schijf hield me uit mijn slaap. Toen ik lag te woelen leek het alsof mijn vader zei: ‘Christeltje, er gebeurt niets voor niets.’ Ik antwoordde terug: ‘Je wordt bedankt, pap. Omdat jouw geheugen crashte aan het eind van je leven, betekent dat nog niet dat je je met het mijne moet bemoeien en al helemaal niet met dat van mijn computer.’ Voor straf zette ik de volgende dag zijn as op een plek ver bij mijn computer vandaan. Op dat moment kreeg ik een geweldig idee: er moest een ander verhaal komen. Een verhaal dat precies tussen deel 1 en 2 inpast.

Op aanraden van vrienden begon ik OneDrive te verkennen, een gratis Hotmailcloud. Wat een uitkomst om columns, artikelen, foto’s, filmpjes en manuscripten online te kunnen te bewaren. En, niet onbelangrijk, ik kan er zelfs documenten mee delen waar een ander ook in kan werken. Dat is natuurlijk ideaal als je samen schrijft. Het eerste hoofdstuk is dan ook al af. Het verhaal begint op Bonaire, op Black Mamba, en het gaat opnieuw over geesten. Maar veel enger dan in deel 1.

‘Oké, pap,’ geef ik toe, ‘je hebt gelijk. Soms heeft je eigenwijze dochter een kleine ramp nodig om tot een nieuw inzicht te komen. Maar ik laat je toch maar even staan waar je nu staat. Om mijn crashrisico te reduceren, zeg maar.’

Straks ga ik met Nikita skypen om haar aan te raden ook een Cloud te gaan gebruiken. Handig als ze weer eens wat van school wil delen met mij. Of een powerpointpresentatie wil maken samen met klasgenoten. Waarschijnlijk lacht ze me vierkant uit omdat ze al eeuwen met een Cloud werkt. Maar als ze tijd heeft lees ik haar voor om te kijken of ze het eng genoeg vindt. Vast wel, want dit keer zijn de geesten niet bepaald vriendelijk. Ik vind het zelf gewoon al griezelig. Op het moment dat ik dit schrijf trekt de lucht ineens dicht. Dikke wolken pakken zich samen waardoor het lijkt alsof het al avond wordt, zo donker is het. Stormvlagen rukken aan de palmtoppen. Regen klettert steeds harder tegen de ramen. Een felle bliksemflits verlicht de kamer. Ik schrik. Een krakende donderslag bezorgt me zowat een hartstilstand. Dit lijkt verdacht veel op onze nieuwe beginscène. Ik voel de haartjes in mijn nek overeind komen. Is het eigenlijk wel mijn vader die hier loopt te spoken? Hoe weet ik dat zo zeker? En als hij het niet is, wie is het dan wel? Ben ik misschien met een wildvreemde entiteit in gesprek? Ik denk terug aan de spookverhalen die ik vroeger hoorde op Bonaire. Over lifters die op het ene moment op de achterbank zitten en het volgende moment in het niets zijn verdwenen. En over de spookhond van Seru Largu en autolichten die daar plots aan- en uitgaan. Ter inspiratie voor ons nieuwe boek zijn we opzoek naar dit soort verhalen. Stuur ze ons, desnoods anoniem, naar: info@bigbangexpress.com. Maar helaas moeten we steeds een zeer concreet spook te lijf: provider SETAR, want op de ene locatie kunnen we wel op OneDrive inloggen, maar op de andere niet. Over sabotage gesproken.

In: Amigoe, 15 januari 2015. //