Het ontevreden meisje
Op een tropisch eiland niet ver hier vandaan, woonde eens een meisje.
Het was volle maan toen ze werd geboren.
Daarom noemden haar ouders haar Miluna. Dat betekent ‘mijn maan’.
Ze waren dol op haar en gaven haar alles wat haar hartje begeerde.
En daarom groeide Miluna op tot een verwend en ontevreden meisje.
Als de zon scheen was het te warm.
Als het regende te nat.
In de airco was het te koud.
En als ze een snoepje kreeg was het te klein.
Kreeg ze zakgeld of geld voor haar rapport dan was het te weinig.
School vond ze saai, ook de tekenles.
En de juf vond ze stom.
Ze had geen vriendjes of vriendinnetjes want kinderen vond ze vervelend.
Haar ouders probeerden haar elke dag blij te maken.
Dat lukte soms. Maar altijd maar heel even.
Ze werden er wanhopig van.
Toen Miluna tien was wilde ze wel leren paardrijden.
Maar na twee lessen stopte ze. Het deed pijn aan haar billen.
Ze mocht leren snorkelen, want de onderwaterwereld leek haar wel leuk.
Maar na drie lessen had ze alle vissen wel gezien en was het beu.
Dus ging ze op zeilles.
Op de eerste les al haatte ze het geschommel van de boot.
Toen mocht ze op surfles.
Maar ze viel steeds van de plank af in het water. Dat maakte haar boos.
Dan maar naar gymles.
Tijdens de eerste les viel ze uit de ringen en brak haar pols.
Omdat ze gips om haar gebroken pols had wilde ze niks meer doen.
Zelfs niet de dingen die ze nog best wel kon.
Zoals naar school gaan.
Haar tanden poetsen.
Lezen en kleuren.
Of wandelen langs de zee.
Maar zelfs lopen wilde ze niet meer.
Haar moeder verzorgde haar alsof ze een baby was.
Maar nooit was Miluna blij.
Drie keer per dag trok ze boos de strikken uit haar haren.
En eiste dat haar moeder haar andere kleren aantrok.
Haar vader moest haar steeds dragen als ze ergens naartoe gingen.
Gelukkig mocht het gips er na een paar weken weer af.
Miluna moest oefeningen doen zodat haar pols weer sterk werd.
Ze haatte het.
Ze haatte alles en iedereen.
School was stom.
De hele wereld was stom!
En de kerstvakantie?
Die was het stomst van alles.
Op kerstavond hangt Miluna verveeld op de bank.
Haar moeder staat in de keuken het kerstmaal voor te bereiden.
Haar vader volgt een rugbywedstrijd in de tv-kamer.
Miluna kijk naar de kerstcadeautjes onder de kerstboom.
Wat een saai cadeaupapier, denkt ze.
‘En het zijn vast weer hele saaie cadeautjes,’ zucht ze hardop.
‘Zou je graag een heel bijzonder cadeautje willen?’ vraagt een stem.
Miluna schrikt op.
Ze kijkt om zich heen maar er is niemand in de kamer.
‘Krijg ik nog een antwoord?’ De stem klinkt ongeduldig.
Miluna staat op en loopt naar de kerstboom.
Want daar kwam de stem vandaan.
Staat haar vader soms grapjes met haar te maken?
Ze loopt om de kerstboom heen maar ziet niemand.
‘Wie zoek je? Ik ben hier, hoor. Wil je nou wel of geen bijzonder cadeautje?’ Klinkt het boos.
Miluna kijkt naar de plek waar de stem vandaan komt.
In de kerstboom hangt een speelgoedrendier met een arrenslee erachter.
Een speelgoeddier kan niet praten. Of toch?
Het meisje kijkt even om zich heen of niemand haar kan zien.
Ze gaat op haar tenen staan zodat haar gezicht vlakbij het rendier is.
Ze fluistert: ‘Kun jij praten?’
‘Doe je ogen dicht en tel tot drie!’ zegt het rendier.
Gehoorzaam doet het meisje haar ogen dicht en telt af: ‘Een, twee, drie.’
Als ze haar ogen opent kan ze niet geloven wat ze ziet.
Het rendier met de arrenslee zijn echt geworden!
Ze passen bijna niet in de kamer.
‘Stap in, want ik heb niet de hele dag de tijd.’ Het rendier briest even door zijn neus.
Vlug klimt Miluna in de arrenslee.
‘Ben jij Rudolph, the red nosed reindeer?’
‘Ik ben Ralf, zijn neef. Die ouwe heeft me ontslagen.’
Die ouwe, denkt het Miluna. Bedoelt hij misschien de kerstman?
Ralf trappelt met zijn hoeven. ‘Maar ik heb de sleutel nog. Nu die ouwe niet thuis is omdat het morgen Kerstmis is, kunnen wij snel een pakje voor jou halen. Dus maak je veiligheidsgordel vast.’
Zodra ze zit, vliegen ze het raam uit, steeds hoger en hoger, tot boven de wolken.
Daar is de lucht blauw en de zon schijnt.
Miluna vindt het maar saai.
Ze heeft gelijk spijt dat ze mee is gegaan, maar ze durft niets tegen Ralf te zeggen.
Ineens maken ze een duikvlucht naar beneden.
Ze vliegen recht op het wolkendek onder de arrenslee af.
Miluna gilt en doet snel haar ogen dicht.
‘Hou je vast!’ roept Ralf.
Even slingert de slee heftig op en neer.
Het wordt steeds kouder.
Miluna trekt de warme laarzen aan die op de bodem van de arrenslee liggen.
Dan kruipt ze helemaal onder de deken die naast haar ligt.
Opeens mindert de slee vaart.
Miluna doet de deken wat opzij en kijkt naar beneden.
De wereld is wit van sneeuw.
Langzaam zweven ze over een groot huis dat met lichtjes is versierd.
Naast het huis, vlak voor een kleine familiebegraafplaats, houdt de arrenslee stil.
‘In het vakje naast je zit een ring met drie sleutels,’ zegt Ralf. ‘De grootste past op de achterdeur. Je hebt maar twee minuten, anders gaat het alarm af. Ga naar binnen, ren door de gang en stop voor de vijfde kamer aan je linkerhand. Maak de deur open met de kleinere sleutel. Aan de muur hangt een schilderij van de broer van de kerstman. Duw dat wat opzij. Dan zie je een kastje in de muur. Maak het slot open met het kleinste sleuteltje. Open het kastje en pak een van de pakjes die erin staan. Maak het pakje niet open! Sluit alles weer af en stap weer in mijn slee.’
Miluna pakt de ring met sleutels en stapt uit de arrenslee.
De sneeuw knerpt onder haar laarzen.
Er loopt een rilling over haar rug als ze langs de kleine begraafplaats loopt.
Gaat ze nu gewoon inbreken in het huis van de kerstman?
Als ze de achterdeur vindt bibbert ze van de kou.
Ze kijkt om zich heen of niemand haar ziet en steekt dan de sleutel in het slot.
De deur gaat open.
Het ruikt er naar dennenbomen en appeltaart met kaneel.
Met kloppend hart rent ze de gang in.
Haar voetstappen weerkaatsen tegen de lange muren.
Bij de vijfde kamer aan haar linkerhand stopt ze.
Met de kleine sleutel opent ze de deur.
Op het schilderij aan de muur staat een oude man met een witte baard.
Hij lijkt op de kerstman. Dat moet zijn de broer zijn.
Miluna loopt er naar toe en duwt het schilderij wat opzij
Met het kleinste sleuteltje opent ze het kastje erachter.
Het deurtje zoeft langzaam opzij.
Ze ziet wel meer dan honderd pakjes.
Snel kiest ze een vierkant pakje met zilver pakpapier en een roze strik uit.
Ze sluit het kastje, de kamer en de achterdeur en rent hijgend terug naar de arrenslee.
Ondanks de sneeuw heeft ze het ineens warm.
Zodra ze zit klimt Ralf weer boven de dikke wolken uit waar de zon schijnt.
Ze duwt de deken van zich af en trekt de laarzen uit.
Miluna durft niet te klagen dat het zo lang duurt.
Eindelijk vliegen ze weer door het raam en landen voor de kerstboom.
‘Leg het pakje onder de boom en doe je ogen dicht’, zegt Ralf. ‘Tel dan tot drie voordat je ze weer open doet.’
Miluna legt het pakje met de roze strik onder de boom en telt met haar ogen dicht tot drie.
Als ze haar ogen weer opent, kijkt ze verbaast om zich heen.
Ralf is verdwenen. Ook de arrenslee is weg.
Ze kijkt in de kerstboom.
Het kleine speelgoedrendier met de arrenslee schommelt zachtjes heen en weer.
‘Ralf?’
Het blijft stil.
Met een diepe zucht gaat het meisje weer op de bank zitten.
Wat is Kerstmis toch saai.
De volgende dag op kerstochtend roept haar moeder haar.
Miluna heeft helemaal geen zin om op te staan.
De cadeautjes zijn toch saai. Dat weet ze nu al.
Ineens herinnert ze zich het zilveren pakje met de roze strik.
Ze trekt een jurk aan en gaat naar beneden.
‘Gelukkig kerstfeest!’ roepen haar ouders tegelijk.
‘Gelukkig kerstfeest’, mompelt Miluna terug.
Ze gaat op haar knieën voor de kerstboom zitten.
Er liggen nog meer pakjes onder dan gisteren.
Maar ze ziet geen pakje met een roze strik.
Snel duwt ze de pakjes op zij.
Ineens ziet ze het en zet het voor zich op de grond.
Haar ouders kijken vragend naar elkaar.
Miluna haalt de roze strik eraf en scheurt het pakpapier los.
Er komt een houten doosje tevoorschijn met een bewerkt deksel.
‘Hoezo een spannend pakje, Ralf? Het is een poeppoep-poepperdepoep-saai doosje!’roept ze boos.
‘Wie is Ralf? En wat zit er in het doosje?’vraagt haar moeder nieuwsgierig.
‘Poep!’ zegt Miluna brutaal.
Toch maakt ze het doosje open.
Wie weet wat er in zit.
Het doosje is leeg.
Maar dan gebeurt er iets vreemds.
Miluna begint te lachen. Ze staat op en danst de kamer rond.
Ze springt op haar ouders af en geeft ze een dikke knuffel.
‘Gelukkig kerstfeest!’ roept ze.
Ze danst naar de kerstboom en geeft Ralf een zoen op zijn neus. ‘Dank je wel, lieve Ralf! Dit is het aller allermooiste cadeau van de hele hele wereld!’
Haar ouders begrijpen er niets van.
Waarom is Miluna zo blij met een leeg doosje?
Opgewekt pakt het meisje de cadeautjes voor haar vader en moeder onder de boom vandaan en deelt ze uit. Ze snijdt de kersttaart en doet die op de bordjes.
‘Dank je wel, mama, dat je altijd voor me zorgt! Dank je wel, papa, dat je altijd zo lief voor me bent.’
Haar ouders kijken elkaar blij aan en pakken hun cadeautjes uit.
Als de taart op is haalt Miluna een paar grote boodschappentassen uit de keukenkast.
Ze pakt alle cadeautjes waar haar naam op staat en stopt ze erin.
‘Wat ga je daarmee doen?’ vraagt haar moeder.
‘Ik ga vandaag cadeautjes uitdelen aan kinderen die ziek of arm zijn.’
‘Maar moet je niet eerst kijken wat er in zit? Misschien wil je ze zelf houden.’
Miluna schudt haar hoofd.
Stralend zegt ze: ‘Ik heb niets nodig.’
Aan het eind van de kerstvakantie ruimt Miluna samen met haar moeder de kerstspullen op.
Samen rollen ze de engeltjes voorzichtig in keukenpapier en leggen ze in de engelendoos.
‘Ik heb nog nooit zo’n fijne kerst gehad!’zegt ze opgewekt.
Voorzichtig pakt ze Ralf uit de boom.
‘Mam, mag ik deze op mijn kamer houden?’
Als haar moeder ja zegt geeft ze haar een dikke knuffel en rent met Ralf naar haar kamer.
Ze geeft hem een kus op zijn neus en zet hem voorzichtig op haar nachtkastje, naast het lege doosje.
Voor het slapen gaan praat ze tegen Ralf.
Maar Ralf praat nooit meer terug.
Elk jaar met kerst deelt Miluna haar cadeautjes uit aan zieke en arme kinderen.
Met veel plezier gaat ze naar school en ze heeft de liefste juf van de wereld.
Wanneer ze met haar vriendjes en vriendinnetjes gaat buiten spelen hebben ze de grootste pret.
Regelmatig blijven er kinderen eten en logeren.
Miluna is sinds die bijzondere kerstmis het gelukkigste kind van de wereld.
Christel Cosijn en Richelle van den Dungen Gronovius, ‘Het ontevreden meisje’, in: Antilliaans Dagblad, kersteditie, december 2018.
Tyra Tasemita, vwo 6
