De taal van tekens

Soms gebeuren er dingen in je leven die te opvallend zijn om te negeren. Dat overkomt mij momenteel. Alles gaat stuk sinds ik de as van mijn vader in handen kreeg. Na mijn uitglijer van een paar weken terug vond ik het welletjes.

Het begon met die gecrashte externe schijf met Black Mamba 2 erop. Daarna deed mijn auto het niet meer, maar met een nieuwe accu en nieuwe band hobbelde ik gelukkig al snel weer over het eiland. Maar toen begon het pas goed te spoken. Op een nacht werd ik wakker van een soort gesis in de tuin. Toen ik buiten ging kijken zag ik een fontein die ongevraagd het onkruid besproeide; een gesprongen waterleiding. Omdat de koperen leiding kans gaf op nieuwe ondergrondse lekkages, werd besloten het hele stuk te vervangen. Een paar dagen later ging ik dus zelf stuk. Zomaar. Toen ik ‘s nachts naar het toilet wilde, gleed ik uit. De tegelvloer van de slaapkamer gaf helaas geen millimeter mee. Mijn schouder en ribben leken gebroken. De volgende ochtend Nikita’s vader gebeld om me naar het ziekenhuis te rijden. Iedereen was lief voor me, behalve de dame die de röntgenfoto’s maakte. Wat een onbeleefd stuk chagrijn. Hoewel ik daarna licht gaf van alle röntgenstralen was er gelukkig niets gebroken en ook een klaplong werd uitgesloten. Wel moest ik aan de pijnstillers ter voorkoming van een longontsteking. Ademhalen gaat nog steeds niet van harte. Vrij onhandig om zo’n smak te maken als je alleen woont, want het dwingt je in beweging te blijven wanneer je eigenlijk moet rusten. Dan is het extra jammer dat dochterlief zo ver weg zit. Gelukkig werd Richelle een week later ingevlogen die een en ander weer op orde bracht. Zo ook de lekkende keukenkraan. Toen ze hem probeerde te repareren hield ze een schroefje over. Tijd voor een dagje Klein Bonaire. Met de watertaxi kwamen we in een school dolfijnen terecht. Heerlijk om even weg te zijn van al dat gedoe thuis.

Toen een week later de waterleiding was vervangen kon ik eindelijk een was draaien. Zeep over de lakens gegoten en het wasprogramma ingesteld. Er kwamen echter maar vijf druppeltjes uit de wateraanvoer. De waterleidingman hielp me snel uit de brand; de toevoer zat verstopt. Tien minuten en een afgebroken kraantje later kon ik wassen.

Een paar dagen later merkte ik dat een aantal tegels in mijn keuken steeds verder omhoog kwam. Precies voor de gootsteen. Een lichte bolling kun je nog negeren, maar het wordt een ander verhaal wanneer ze steeds vervaarlijker kraken als je er bovenop stapt. Mijn huis leek krakend, sissend en druppend tot leven te komen. Ik begin te begrijpen hoe Stephan King op ideeën komt voor zijn horrorverhalen. Er zat niets anders op dan er met mijn goede arm een paar tegels uit te hakken. Humor werkt ook als pijnstiller, want bij gebrek aan een veiligheidsbril ging ik met mijn RB-zonnebril op aan het werk. Op handen en knieën zat ik tussendoor hijgend naar adem te happen alsof ik met een bevalling bezig was. Het was vast een lachwekkend tafereel. Maar hier bleef het niet bij. De stortbak van de wc besloot ook een duit in het zakje te doen en hield op met vullen. Geluk bij een ongeluk kan ik er met de douchekop bij zodat gesjouw met emmers me bespaard blijft. Ik kom op het punt dat ik al die tekens niet langer kan negeren. Welke boodschap geven ze af? Ik schiet in een dip en heb een stevig gesprek met mijn vader. Ik smeek hem om me een teken dat ik wel begrijp.

De volgende dag kom ik een kennis tegen in de supermarkt. Ik ben nog steeds wat depri en niet in de stemming om sociaal te doen, maar uit het niets raken we toch wat dieper in gesprek. Zij vertelt me dat ze een paar maanden geleden is begonnen met een online cursus. Thuisgekomen zoek ik het betreffende instituut op en zie daar een cursus staan die bijna van het scherm afspringt. Iets wat ik al 20 jaar geleden wilde doen maar niet bestond: Kindertekeningen Analyseren. Plotseling begrijp ik de letterlijke boodschap van al die tekens: het is tijd voor vernieuwing! Maar over tekens gesproken. Het wordt tijd dat ik weer eens wat van Nikita hoor. Ze heeft het ontzettend druk met haar studie, sociale leventje en is daarnaast weer begonnen met kickboksen. Behalve dat ze een flinke snee in haar pols kreeg, omdat ze met Errol liep te dollen na de proefles, hoor ik niet veel. Ze had door een glazen deur heengeslagen. Gelukkig wist Errol precies wat hij moest doen, maar omdat de snee zo diep was viel ze later bijna flauw op de HAP. Haar pols geneest goed. Ik ben maar wat blij dat niet zij is onderuitgegaan, want met mijn gekneusde ribben en schouder is er geen haar op mijn hoofd die aan kickboksen moet denken. Wel aan vernieuwing. Te beginnen met die stapel vloertegels. Die ruil ik namelijk graag in voor een stapel kindertekeningen.

In: Amigoe, 5 maart 2015. //