Om op te vreten!

En hier zit ik dan achter mijn laptop. Lichtelijk beduusd. Want zo heb je anderhalf jaar alleen digitaal contact en zo heb je haar gewoon een hele week in 3D om je heen. Vandaag is Nikita aan boord van de Samur, een Siamese junk, om net als vroeger, een dagje mee te helpen met de toeristen. Dat geeft mij even ruimte om te schrijven. Vreemde maar mooie dagen achter de rug. Flarden van verleden en heden weven zich door elkaar tot een nieuwe dimensie.

Vrijdag stapt Nikita als eerste de TUI-trap af. Ze begroet haar wachtende eilandbroertjes Chip en Urs, haar vader, nichtje Kelly en ook Richelle. Dan loopt ze naar mij toe. We kijken elkaar aan. En dan ineens zijn haar armen om me heen. Ze begraaft haar gezicht in mijn hals. Ik voel haar even schokschouderen, streel haar zijdezachte lange haren en knuffel haar. Mijn meisje is weer thuis.

Eilandbroertjes Chip en Urs

De pasteichi’s op de airport hebben helaas niet op haar gewacht, dus wordt de koffer naar huis gebracht, hond Wolf plat geknuffeld, Nederland-bestellingen uitgedeeld en haar winterse out-fit verwisseld voor een tropische. Hoezo, een lange reis gehad? Op naar Playa! Er mag geen seconde worden gemist van deze kostbare week.

Bij Cuba Compagnie zitten Chip en Urs tegenover Nikita. Ze fluistert tegen me, wijzend op haar brothers-from-another-mother: ‘Eigenlijk vind ik dit nu het aller leukste.’ Ik slik even. ‘Ik begrijp helemaal wat je bedoelt.’ Het komt uit de grond van mijn hart. Je moeder en je vader heb je immers gewoon altijd al, maar eilandbroertjes, die zijn bijzonder. Hun onderlinge band is enorm hecht. Als het even kan zoeken ze elkaar op, live of via internet.

Tom-girls worden niet verliefd op dokters die Chip heten

Terwijl ik wrapvulling maak voor morgen op Klein Bonaire, flitst er ineens een herinnering door me heen. Op de Pelikaanschool zat het drietal bij elkaar in de klas. Bij juf Femke. Een fantastische leerkracht met oog en oor voor haar leerlingen. Femke was van de musicals. Ik ben vergeten welke rol Urs had, maar Chip was dokter. En de meisjes moesten een scène spelen waarin ze verliefd waren op dokter Chip. Ze moesten hem jammerend achterna lopen over het toneel. Nikita weigerde pertinent. Na het oefenen was ze dan ook steevast woest op de juf omdat ze toch MOEST.

‘Mam, Chip is mijn vriendje, daar kan je toch niet verliefd op doen! En hij is niet eens een echte dokter.’ Ze had helemaal gelijk, vond ik, maar wat konden we eraan doen? Belangrijk was dat haar ‘Nee, ik wil niet’, werd gehoord en dat de door haar aangegeven grenzen werden gerespecteerd. Zeker door volwassenen.
Samen een rollenspel spelen toverde altijd een lach op haar betraande snuitje, want ik overdrijf nu eenmaal graag. In dit geval speelde ik eerst juf Femke, die haar natuurlijk de klas uitstuurde naar juf Wilma, het hoofd van de school. Mam-juf-Wilma leerde Nikita dat ze het recht had haar grenzen aan te geven en dat oplossingen vaak in simpele dingen liggen. Ze kon de confrontatie aangaan of de situatie ontwijken. Nikita bedacht toen dat er weliswaar schoenen zonder veters bestonden, maar dat je die best even kon gaan zitten strikken op het toneel, toevallig precies op het moment dat iemand als dokter Chip voorbij komt.

Kamperen met je hele eilandfamilie

Voor het kampeerweekend op Slagbaai had ik een auto gehuurd, omdat mijn oude barrel het Washington Park vast niet heelhuids zou verlaten. Aan de ingang van het park waren onze medekampeerders direct herkenbaar aan hun uitpuilende achterbakken, afgedekt met matrassen. Het leek wel een volksverhuizing, want tot ieders grote vreugde, was bijna heel Nikita’s eilandfamilie compleet. Een heerlijk gezicht om ook de jongeren weer bij elkaar te zien in hun jeugdomgeving. Zwemmend, snorkelend, vissend, barbecueënd en pannenkoeken bakkend. Het beruchte Uno-kaartspel werd fanatiek gespeeld en natuurlijk kwam ook het dominospel tevoorschijn. En er werd onderling heel wat afgedold en gekroeld. Aan de stroom zelfgemaakte snacks leek geen einde te komen.

Geen wifi wel domino op Slagbaai

’s Nachts sliep ik buiten. Ik was niet de enige. Naarmate de maan ‘onderging’ werden er steeds meer sterren zichtbaar. De golven sloegen stuk op het strand onder me terwijl het universum zich laafde aan ons geluk.

Eten met haar eilandfamilie is Nikita’s top 1

Maar al schrijvend ontdek ik nu ineens een patroon in Nikita’s drukke vakantieschema: Eten! Alles draait om samen-zijn-en-eten-delen bij haar. En hoe meer van haar eilandfamilie ze om zich heen heeft als ze eet, des leuker ze het vindt. Ergens is dat niet zo bijzonder, want al eeuwenlang wisselen mensen die bij elkaar horen eten met elkaar uit. Samen eten schept een band. En te midden van al die verbondenheid van food&family is Nikita is een gezegend kind. Na deze week kan ze er weer helemaal tegenaan.

Een halve koffer met onverkrijgbaar lekkers

Ik ben ook benieuwd naar wat haar strooptocht langs de supermarkten gaat opleveren. Er is in elk geval nog veel plaats in haar koffer. Genoeg voor oude en nieuwe family&food-herinneringen. Nu snel terug de keuken in voor de hapjes op Klein Bonaire. Eigenlijk kan ik nauwelijks geloven dat Nikita echt meegaat morgen. Het was stil vandaag, weer zonder haar. Maar de overhoopgehaalde koffer spreekt gelukkig boekdelen. Wat mij betreft is Nikita zelf gewoon om op te vreten.

Christel Cosijn, in: Amigoe, 25 februari 2016.