‘Ik ben gescheiden.’ Je flapt het er zo gemakkelijk uit, maar achter elke scheiding zit natuurlijk een heel verhaal. Soms denk ik terug aan die tijd. Nikita was toen bijna zeven en na een relatie van 10 jaar scheidde ik van haar vader om een maand later met mijn jeugdliefde te trouwen. Maar mijn jeugdliefde trok het niet op Bonaire en zo gebeurde het dat ik met hem meeging naar Nederland. Zonder Nikita. Want, alsof ze het onheil voorvoelde had ze besloten om weer bij haar vader te gaan wonen. Had ik maar net zo goed naar mijn innerlijke stem geluisterd, want eenmaal in Nederland veranderde mijn hemel in een hel en ging ik keihard onderuit.
Veranderingen
Sinds 1992 woonde ik op Bonaire, het paradijs waar de tijd min of meer stil was blijven staan, dus toen ik in 2003 in Nederland aankwam, was er zoveel veranderd dat ik me een alien voelde in mijn eigen geboorteland. De maatschappij was verhard en op technologisch gebied waren er veel ontwikkelingen. Mijn hoofd liep over van alle veranderingen die ik moest verwerken. Mijn computer crashte en bleek achteraf een vooruitwijzing van wat me nog te wachten stond.
Ik miste Nikita zo onbeschrijfelijk erg dat het een haar scheelde of ze hadden me opgesloten. En elke dag groeide mijn verlangen om na mijn werk in Rotterdam naar Schiphol te rijden in plaats van naar Roosendaal waar geestelijke en lichamelijke mishandeling me wachtte. Al snel liep ook mijn tweede huwelijk op de klippen. Om mijn leven weer op de rit te krijgen moest ik dringend op zoek naar een coach.
ABC-coaching
Via internet kwam ik in contact met Madelon van ABC-coaching. Zij was de eerste hulpverlener die mij begreep. Een vrouw communiceert natuurlijk sowieso heel anders dan een man en bovendien werkte ze niet met stigmatiserende labels. Ze keek naar wie ik op dat moment was en naar wat ik kon. Dat was bitter weinig. Elk geluidje, elke drukte, elk straaltje licht, zelfs elke geur was me te veel. Het liefst zat ik de hele dag in het donker, met oordoppen in en een dekbed over mijn kop. Ik wilde oplossen in het duistere niets. Verdampen in het heelal. Ik verlangde hevig naar de dood. Ik kon niet meer. Maar telkens weer hoorde ik diep in mij een stemmetje: ‘Mama, waar ben je? Kom je snel terug?’
Dat stemmetje hees me overeind en sleepte me de dagen en nachten door. Maar zodra ik ook maar probeerde om iets simpels te doen als stofzuigen of koken, vulde mijn hoofd zich met watten en mist. Steeds opnieuw kreeg ik kortsluiting in mijn hoofd, behalve als ik schilderde, dan vergat ik alles om me heen.
Fanatiek kliederde ik doek na doek vol. Schreeuwend en huilend transformeerde ik mijn innerlijke chaos in felle kleuren en abstracte vormen. Ik ontdekte steeds meer over mezelf en over het leven. Maar het verlangen naar Nikita bleef zo ondraaglijk dat ik verdween in een fantasiewereld. De scheiding tussen fantasie en werkelijkheid vervaagde. Ik wilde Nikita naar me toe schilderen, haar portret net zo lang perfectioneren totdat ze van het doek af kon stappen, recht in mijn armen. Haar phataloblauwe ogen vertelden me verhalen zonder woorden. Haar mondje waar ik de kusjes zo van miste, lachte naar me. En haar lange blonde haren glansden in het cadmiumgele zonlicht. Ik maakte een sprookjesprinses van haar. Alleen zij zou de betovering kunnen verbreken van de vloek die op me rustte.
Ondertussen zorgde Madelon voor een goede psychiater en met engelengeduld hielp ze me in iniemienie stapjes structuur aanbrengen in mijn leven. Maar de dagen dat ik niet bij Nikita kon zijn, bleven helse dagen. Dankzij Madelon en mijn dierbare vriendin Maja keerde ik uiteindelijk terug naar mijn kind. De tijd om te helen was aangebroken.
Twaalf jaar later…
En nu, zo’n twaalf jaar later, aan de vooravond van ons eigen online coachingproject, is Madelon bij ons op Aruba. Zij heeft het dubbel en dwars verdiend om eens lekker in de watjes te worden gelegd. Ze geniet dan ook met volle teugen van al onze lekkere hapjes, het eiland, de beachdagen en van de rust om een goed boek te lezen. Tussendoor houdt ze contact met haar zoon, pleegkinderen en cliënten en zorgt dat alles op rolletjes blijft lopen. En met haar vriend. Ik bewonder haar. Samen met Richelle voeren we lange gesprekken, soms tot diep in de nacht. Over waar we nu staan in het leven en het belang van goed coachwerk. En natuurlijk wordt er ook heel wat afgelachen.
Verjaardag: omringd door powervrouwen
En zo vier ik dit jaar, omringd door bijzondere vrouwen mijn verjaardag op het strand. Powervrouwen. Je herkent ze uit duizenden aan de blik in hun ogen die zegt: ‘Het leven is prachtig, vier het!’
Dankbaar voor alle levenslessen die ik op mijn pad kreeg, voor alle mooie mensen in mijn leven en voor wat het leven me tot nu toe heeft gebracht, hef ik mijn glas naar de sterren en proost op mijn powergirl in Nederland. ‘Dank je wel, mijn lieve Nikietje, dat jij bestaat! Zonder jou was ik nooit geworden wie ik nu ben.’
Christel Cosijn, in Amigoe, 10 december 2015.
Ook deze column is weer prachtig geschreven! Jou heftige leven in een notendop. Ik ben ook dankbaar dat je Madelon bent tegen gekomen!!! Deze vrouw móest gewoon op jou pad komen, en wat heerlijk dat je haar nu zo kunt verwennen!!! Je hebt mooie, sterke mensen om je heen verzameld Christel!! Love you!!
Madelon een vrouw met een goed hart.
Dankzij haar weet Jimmy wat houden van is.
Je bent de beste mama die een kind zich kan wensen.
Dank je
Bon dia, dierbare vriendin.
The day after X-mas and five days before New Years-eve, heb je het weer voor elkaar!
Gedurende het fijne en intense lokale telefoongesprek dat ik deze week met Richelle had, begreep ik dat je, gelukkig omringd door lieve vrienden, op Aruba de kerstdagen hebt doorgebracht. Als een rode draad in jouw leven, konden ook nu je meest dierbaren niet bij jou zijn. Maar je hebt door jouw zware levenslessen het geluk in jezelf teruggevonden, waardoor je ook alleen (met de dierbaren in je hart) gelukkig kunt zijn. Dat bewonder ik enorm in jou, lieve Christel.
Ik zit nu lekker met een kopje koffie en een overgebleven kerststolletje onder de boom na te genieten van een warme kerst.
Nadat ik zojuist Nikita een late kerstgroet, maar vroege nieuwjaarswens heb geappt en terwijl mijn lieve oudste zoon als vanouds boven zijn kerstroes ligt uit te slapen, maak ik een inhaalslag met jouw columns.
En ja hoor, via de Bigbangexpress, kom je niet alleen mijn verlichte woonkamer binnen, maar ook regelrecht in mijn moederhart.
Je hebt het weer voor elkaar, kanjer! Je raakt me diep en de after X-mastranen biggelen over mijn wangen.
Een van mijn wensen voor 2016 is, dat ik deze powerwoman, die ik al jaren in mijn hart heb gesloten, weer even in mijn armen mag sluiten.
Ik heb nauwelijks de punt achter deze laatste zin gezet, of jouw lieve dochter stuurt mij een uitnodiging voor een etentje bij haar en Errol thuis in het nieuwe jaar.
Nog een powerwoman, die ik mag omarmen. Zo moeder, zo dochter. Love you two XX
Ha Christel, allereerst even het allerbeste, -mooiste, -liefste, -leukste en meest inspirerende en succesvolle jaar ooit gewenst. Ten tweede: ik liep door wat familieomstandigheden nogal achter met allerhande onlinezaken en kwam er nu pas toe weer eens wat van je te lezen. Hoewel ik mij alles behalve een ‘powervrouw’ voel
zag ik tot mijn verrassing dat je mij getagd had. Mocht je dat gedaan hebben met de gedachte dat je column mij op zijn minst wel aan zou spreken, dan heb je daarin helemaal gelijk gehad. Niet alleen is het weer een staaltje heerlijk geformuleerde openhartigheid, waar ik nog een voorbeeld aan kan nemen, ook de inhoud als geheel raakt mij diep. Om kort te gaan: ik zat aan het eind met zeer vrouwelijke tranen met tuiten. Of misschien gewoon met een hoop verborgen vaderliefde die door jouw woorden uit zijn winterslaap werd gewekt. Hoe dan ook, veel dank weer voor je inspirerende woorden.