De Nederlandse overheid hoest zomaar 80 miljoen euro op voor een schilderij. Ondanks dat het een Rembrandt is, spreekt men er op social media schande van. Op de eerste 80 agendapunten staan immers de asielzoekers die elkaar de hersens inslaan in de uitpuilende noodopvang en voor veel onrust zorgen binnen de Nederlandse samenleving.
Asielproblematiek
Want waar laten we al die mensen, wie vangt ze op en wat heeft deze invasie voor gevolgen op lange termijn voor Nederland? Zelfs Nikita, die anders graag opkomt voor de zwakkeren, verkeert in spagaat nadat ze de speech had gehoord van ‘die blonde’, want asielzoekers opnemen betekent nog minder huizen voor reeds wachtenden en nog minder werk voor de 600.000 werkzoekenden. Maar de vluchtelingen laten stikken is voor haar ook geen optie. Al is zij naar Nederland vertrokken voor haar studie, ze weet hoe het voelt om ver weg van huis te zijn.
Denken in oplossingen
Als Oplossingsgericht Therapeut denk ik in oplossingen. De gigantische werkeloosheid in eigen land kunnen we snel laten dalen door vrijwilligerswerk om te zetten in ‘betaaldwerk’. Werkeloos is trouwens een verouderde term, want werkelozen móeten vrijwilligerswerk doen. Moeten, ja. Dus werken ze en zijn ze niet langer werkeloos. Van vrijwilligerswerk is dan ook geen sprake meer.
De huidige Nederlandse regering kan wellicht zijn nieuwe regels bijstellen, zodat je niet wordt gekort als je je eigen vader of moeder in huis neemt, of wanneer je je huis openstelt als gasthuis. Onze bouwvakkers kunnen de benodigde woningen bouwen, de zorg neemt meer mensen in dienst om de gezondheid van iedereen te waarborgen en het politieapparaat breidt uit om alles in goede banen te leiden. Maak werk van asielzoekers! Als de regering dan een schilderij aankoopt van 80 miljoen kraait er geen haan naar.
Portret van Michael Jackson
Het is trouwens geen jaloezie, hoor, van die 80 miljoen, want ik vergelijk mezelf heus niet met Rembrandt, maar als mijn schilderij van Michael Jackson zoveel zou opleveren, zou ik die miljoenen liever investeren in een betere toekomst. Talenten moet je immers inzetten om anderen te helpen. Dat daagt je creativiteit uit.
Helaas zal mijn schilderij nooit zoveel opleveren als een Rembrandt, maar als ik naar dat portret kijk van Michael Jackson, moet ik altijd aan mijn oudste neef Jeroen denken.
Heel vroeger, toen Jeroen nog maar een jaar of 9 was, vierden we de verjaardag van mijn moeder in de tuin. Het was een bloedhete zomerdag, dus kregen we ijs in plaats van taart. Ik gaf Jeroen een speelse tik onder zijn ijsje. Zijn neusje en wangen zaten onder. Wij lagen dubbel, maar zijn moeder, mijn zus Leontien, was not amused at all. Zij stond er op dat ik mijn excuses aan haar zoon aanbood.
In die tijd studeerde ik in Breda. Daar streken ze foto’s van popsterren op t-shirts. Dus gaf ik Jeroen er een met zijn grote held Michael Jackson erop. Hij sprong opgetogen rond in de wat slobberende Michael Jackson en riep lachend: ‘Je mag nog wel een ijsje in mijn gezicht duwen, hoor!’
Jeroen heeft inmiddels zelf twee zonen in de lagere schoolleeftijd. Onlangs verbouwde hij zijn huis. Rigoureus stripte hij muren, vloeren en plafonds. Zelfs het dakterras werd onder handen genomen. A hell off a job! Ik kon alles mee volgen op Facebook. Diana, zijn vrouw, zorgde ervoor dat achter de schermen alles op rolletjes bleef lopen. De kinderen genoten van al die stoere ‘bouwwagens’ die af- en aanreden.
Ik vroeg Jeroen of hij zich het ‘ijsincident’ nog herinnerde. En of hij nog steeds fan was van Michael Jackson. Hij wist het nog, maar zijn muzieksmaak was wel wat veranderd. Desondanks werd hij superblij toen ik hem vroeg of hij mijn Michael Jackson wilde hebben voor het nieuwe huis.
De uitdaging werd toen om het portret van Bonaire naar Philippine te krijgen, het beroemde mosseldorpje in Zeeuws-Vlaanderen. Ooit had ik gelezen dat je binnen hooguit zes handdrukken –dus va via- met anderen in contact staat.
Natuurlijk nam ik die proef nu op de som en vond als eerste Alex, de vader van Nikita, bereid. Hij nam Michael mee tot Haarlem en liet hem bij Nikita achter. Die wilde hem op de post doen, maar dat was niet de bedoeling. Tot mijn grote vreugde bood mijn oud-buurmeisje Hildegard aan om hem vanaf Breda mee te nemen naar Zeeland. En heel ‘toevallig’ kwam Nikita met de missing link: op Teylingereind werkte een collega die in Breda woonde. En zo geschiedde het dat Hildegard Michael Jackson naar Leontien bracht. Op haar beurt bracht Leontien hem van Terneuzen naar Philippine. Vijf handdrukken dus.
Levensfilosofie
Voor de tweede keer mag ik Jeroen blij maken met Michael Jackson. En mijn gift past niet alleen perfect bij zijn nieuwe interieur, maar ook bij Michaels wereldberoemde levensfilosofie:
Heal The World
Make It A Better Place
For You And For Me
And The Entire Human Race
There Are People Dying
If You Care Enough
For The Living
Make A Better Place
For You And For Me
Dit nummer schreef hij namelijk in zijn ‘giving-tree’ in Neverland. Dat lijkt me echt een briljant plan, een giving-tree in ieders tuin. Zo is het elke dag Kerstmis.
Nieuwsgierig naar mijn Michael Jackson? Kijk op: www.christelcosijn.com
Christel Cosijn, in: Amigoe, 15 oktober 2015.
